Nachtelijk alarm!

ma 6 juli 2020

Door Micheline Van Hautem

Ochtenstond heeft hier goud in de mond. Je kan maar beter al je buitendingen doen alvorens de zon je bestraalt met haar ongenadige liefde. Wij hebben hier alle ruimte in het midden van een bos, dus rennen, gras afrijden, met de motorzaag aan de gang om een nieuw kippenhok te bouwen, (lawaai geen bezwaar), maar dan toch alleen ’s ochtends. Na midi doen we ‘t rustig aan en ‘s avonds genieten we van de cigales, de krekels en de vuurvliegjes, er zijn er nog enkele. ‘s Nachts is het hier zo stil dat je de uilen tegen elkaar hoort praten. Met de luiken open in de slaapkamer, de friste die binnenkomt, samen met de geluiden van de nacht als compagnons, is een heerlijkheid.
“Wat is dat nou, hoor je dat?” zegt mijne man als we in bed liggen. Een getik, een regelmatig geklop, een zachte hamer tegen…hout? Zou er iemand bij de buren zijn? Ik leg mijn oor te luister. Eh zut, ik hoor het ook. Mijne man gooit zijn badjas over zijn adamspak en op zijn sletsen (sloffen), gewapend met het licht van zijn telefoon, gaat mijn koene ridder via het poortje naar de buren. Snel is ie terug. Er staat een witte auto aan de overkant geparkeerd.
“Ik ga met je mee.” Ik voorzie me van mijn renschoenen en sport-bh want je weet maar nooit of je ineens moet sprinten. Wij naar buiten, ons eigen huis doen we op slot want de boys slapen en die krijgen ‘ze’ niet. Nu hebben we beiden onze Iphone in de hand (ze moeten toch eens iets uitvinden in die toestellen ter zelfverdediging).
Er is licht in de wagen, ik zie beweging. Oef, betekent dat er waarschijnlijk niemand in het buurhuis is, boeven lijken het niet te zijn. De deur aan de kant van de chauffeur gaat open, er stapt een man van middelbare leeftijd uit, in een verkreukt bleek T-shirt. Hij gaat naar zijn kofferbak toe.
“Bonsoir”, zeg ik.
“Putain!”, schrikt ie.
“Vous restez longtemps?”, vraag ik?
“Euhh, je ne sais pas encore”, stamelt ie.
“Ce n’est pas vraiment une place à parking”, zeg ik.
Ik vertel ’m dat we ongerust waren, dat we geluid hoorden.
“On s’embrasse”, biecht ie op.
“Ah, ce sont des bons vibes”, glimlach ik ’m toe.
Ondertussen komt mijne man terug van de buren en met een gerust hart lopen we terug naar ons huis. We wisselen nog enkele woorden met de ‘Romeo’ en ik laat toch nog even vallen dat we met de ramen open slapen.
De illusie van alleen in het afgelegen bos te wonen is een beetje kleiner geworden, edoch les amoureux in de voiture, daar hadden we de hele verdere nacht geen last meer van.

Micheline Van Hautem, www.michelinemusic.com , Chanteuse & Gite La Cigogne, Vence, Côte d‘Azur.

9 gedachten over “Nachtelijk alarm!”

  1. Ai wat een verhaal! Je schrijfstijl maakt dat ik gelijk in het verhaal zit. Dat je de deur dicht doet, zodat ze de jongens niet krijgen. Gelijk heb je!?
    Met een glimlach lees ik je.?

    Zara

  2. Zo heerlijk dat Vlaamse geklap en smakelijk verteld. Ik kan me voorstellen dat t vreemd is een wagen te zien staan met licht voor je deur daar zo op t donkere bospad in t midden van de nacht?

  3. Leuk verhaal en onderhoudend geschreven. Ik moest gelijk denken aan een heel oude geschiedenis die Jenny en ik meemaakten, ook in het donker. We hadden een huisje gehuurd in Zwitserland, daar moest ik zijn i.v.m. mijn werk (de bofkont!). We zaten rustig een boek te lezen en opeens hoorden we een onregelmatig getik tegen de houten chalet. “Wat is dat nu?” Het bleef maar aanhouden. “Wie staat daar nu tegen ons huisje te kloppen?”. Ik naar buiten, met zaklantaarn en een groot keukenmes. Je weet maar nooit wie je tegenkomt! Jenny sloop achter mij aan. Wat bleek, Jenny had die dag wasgoed aan de lijn gehangen die aan de muur van het huisje was bevestigd, en die was inmiddels stijf bevroren! Ik voelde me net Don Quichotte en de windmolens met mijn mes in mijn hand!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven