Het ligt vast aan mij, maar ik vind dat er over en in Frankrijk altijd wel wat te lachen valt. De aanleiding is ernstig genoeg, maar ik schoot bijvoorbeeld vrij langdurig in de lach toen de regering me officieel liet weten dat het vanaf maandag verplichte mondkapje (in het Frans:‘masque’) in de restaurants en cafés afgezet mag worden tijdens het eten & en drinken.
Hallo!
Er moet dus een ambtenaar op een ministerie in Parijs hebben gemeend: laat ik duidelijk zijn. Dat is gelukt. Ik dacht aan de kortste route naar een gesticht.
Ondertussen is het ‘decreet’ dat verordonneert dat we vanaf maandag gemaskerd moeten winkelen, er helemaal nog niet. Regelgeving zonder enige wettelijke basis, ‘je suis en France’, oké.
Ik werd gisteren ‘en route’ aangehouden. Reed ik te hard? Minimale kans, mijn bejaarde voiture kan niet harder dan 110. Frans fabricaat, dan weet je het wel.
Papiers! Een gedreven gendarme wilde nader met me kennis maken, de ambitie was niet wederzijds. Het was nog voor het apéro, qua alcoholgeblaas was ik de Maagd Maria.
Ik trof een gendarme die ik me altijd zal blijven herinneren als ‘lul de behanger’. Ik weet niet of die uitdrukking in Nederland nog bestaat. Maar het was dus zo’n ambtelijke randfiguur die vaststelde ik dan wel mijn wettelijk verplichte veiligheidshesjes aan boord had, maar niet op de juiste plek. Die horen blijkbaar niet in de kofferbak, ze dienen voor het grijpen te liggen. De justitiële factuur betrof € 135.
Ik denk dat we in deze corona-periode wel wat anders aan ons hoofd hebben dan verkeerscontroles. Maar nee, er wordt intensief op de weg gelet, terwijl er nauwelijks buitenlandse toeristen hier in de buurt zijn. Een vriend van me: € 68 boete wegens geen handschoenen aan op de motor.
Hij en ik moesten er hard om lachen.
Hij en ik tikken gauw af. Als je snel betaalt, kun je korting krijgen. Als je traag bent, rekent de overheid 3 x zoveel.
Ik woon hier al een tijdje, maar ik vind het nog steeds een raar land.
Het ruikt intussen wel naar revolutie…