Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.

Hi Renée,
Eén september (de datum van ‘la rentrée’ zoals ‘après vacances’ hier heet) is alweer voorbij en het hoewel deze periode doorspekt is van voorspelbare tradities (schoolspullen in de etalages, posters op straat met literaire hoofden die hun nieuwe boeken aanprijzen) is dit er nu eentje waarvan niemand weet hoe ie zal gaan. De zomertijd in Corona kennen we, maar wat heeft het euvele virus voor ons in petto voor de herfst?
Zaterdagmiddag was het in mijn straat in elk geval drukker dan ooit. Opeens besefte ik weer wat Parijs tot begin maart was geweest: een te volle stad waarin iedereen nijdig z’n plekje moet verdedigen, maar waar het tegelijkertijd bruist en men snuisterijen vindt waar je elders in het land kilometers voor moet afleggen. Het staat in groot contrast met de maand augustus, toen ik moeilijk kon zeggen of de commerce op vakantie was of inmiddels failliet.
Want dat lot wacht één op de vier commercanten, zei mijn mondkapjesmaker deze week. Toen corona uitbrak was hij als kleermaker door de burgemeester van zijn arrondissement gevraagd mondkapjes te naaien voor degenen die door moesten werken, en sinds zijn zaakje weer open is hangt het raam vol met degelijk genaaide modelletjes in verschillende stofjes en patroontjes. “Het heeft me gered”’ zegt hij elke keer dat ik er eentje kom kopen. Hij heeft van nut kunnen zijn toen het erop aankwam en nu bouwt hij een geheel nieuwe clientèle op met de verkoop van het meest besproken product van 2020. Ondertussen probeert hij ze steeds modieuzer te maken – wie had gedacht dat hij kort voor zijn pensioen nog tot zoveel creativiteit zou worden gedwongen.
Zelf was ik maandagochtend per ongeluk naar kantoor gereisd. Tijdens mijn laatste weekje vakantie had ik de mail niet gelezen waarin twee dagen voor de rentrée werd aangekondigd dat we toch nog maar even 50% thuis blijven werken.
Wanneer begrijpt Frankrijk dat thuiswerken de nieuwe standaard is – ook als corona straks hopelijk weer voorbij is? Iedereen staat te trappelen om de stad te verlaten om ruimer te kunnen gaan wonen, maar vooralsnog houdt management en besturend Frankrijk nog lekker vast aan ‘le présentiel’, tenzij je echt voor je leven moet vrezen. Zoals altijd zal de revolutie hier van onderop moeten komen.
Liefs, Julia

Dag Julia,
Is het echt waar dat je in Parijs gedoemd bent steeds een nieuwe ‘masque’ te kopen? En dan steeds een illustratief ander modelletje? Je doet toch niet aan mode-grillen? Ik heb weken geleden een maagdelijk wit mondkapje (van Turkse makelij) geheel gratis bij de mairie afgehaald. Misschien maakt het verschil dat ik alleen gemaskerd hoef te wezen als ik op maandagochtend zo snel mogelijk voor de hele week fourageer. Verder ligt het masker doelloos op het dashboard van mijn auto. Voor het geval dat. In mijn dorp mogen we gelukkig nog gewoon over straat, op het café-terras zie je weleens een masker aan een oor hangen. Ik ben niet zo van plan er een ‘masque’ bij te scoren. Op Google staat hoe je ze eventueel kunt wassen. Maar mijn masker valt dus in de categorie ‘faible kilométrage’, altijd bij een oud vrouwtje in de garage gehangen, of zoiets. Als er ooit een ‘na-corona’ zou wezen, zet ik mijn masker op ‘le bon coin’, vraagprijsje van € 2,50.
En dat telewerken, dat doe ik geloof ik al 35 jaar. Voor zover dat lukt ten plattelande. Beetje mistral = geen internet. Ik denk dat de overheid aarzelt met propaganda voor telewerken omdat de technische boel niet op orde is. Over 5G maken we ons hier ook geen zorgen; dat komt er echt never nooit niet.
Bisou, Renée