Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Lieve Renée,
Een gelukkig nieuwjaar gewenst! Waarmee ik meteen merk dat deze wens ietwat naïef klinkt: alsof doodeenvoudig geluk nog van deze tijd is. En dat terwijl we in begin 2020 nog vol hoop waren!
Een jaar later hopen we (wellicht tegen beter weten in?) dat 2021 een spiegelbeeld wordt van het jaar dat achter ons ligt, en dat we de dalen achter ons kunnen laten en met een gestage, lineaire lijn weer richting een levenswaardig leven kunnen gaan.
Ik heb de feestdagen in ons natte koude landje van oorsprong kunnen doorbrengen en had daarvoor de perfecte timing uitgekozen: het land waar alles vooral leuk moet blijven en dat vasthield aan zijn superieur zelfbeeld om maar geen echt onleuke maatregelen op te leggen, was net schoorvoetend toch naar een “harde lockdown’ afgedaald – precies toen in Frankrijk de winkels weer open waren en we opnieuw vrij konden reizen.
Die harde lockdown was natuurlijk peanuts vergeleken met het confinement dat wij hier kennen. Sterker nog, ik had me al een tijdje niet zo vrij gevoeld, en in de relatieve middle of nowhere waarin ik verbleef was het erg fijn om twee weken zonder mondkapjes naar buiten te kunnen gaan, moet ik toegeven.
Intussen zit ik in een halfvolle Thalys weer richting Parijs. Men heeft me met veel aanmoedigende praat op het station moeten afzwaaien, want het idee om bij aankomst op Gare du Nord de grauwe metrogangen af te dalen, de ellende zien van mensen die om geld vragen, het idee van 10 uur per dag achter een scherm conf calls aaneen te schakelen in een plek waar een wc-pauze slechts twee seconden lichaamsbeweging veroorzaakt, dat deed zowaar een beetje mijn maag omdraaien.
Net toen ik besloten had dat dit het juiste jaar is om Parijs nu echt te verlaten, lees ik elke dag artikelen met maatschappelijke scenario’s die een jaar geleden voor fictie zouden zijn uitgemaakt. Wat is wijsheid? Blij zijn met wat je hebt, of toch tegen verstandige adviezen in een sprong in het diepe wagen? Van binnen weet ik het al, maar nu nog heel eventjes moed verzamelen.
Maar vertel jij eens, want voor een keer valt de avondklok bij jullie eens eerder dan in de hoofdstad. Wat is er aan de hand?
Liefs, Julia
Dag Julia,
Bonne année, bonne santé, vacciné? Geen idee, eerlijk gezegd. Maar je oprechte nieuwjaarswens is allesbehalve naïef; het is precies waar we allemaal op hopen.
Je had er vast een goede reden voor om in het druilerige oude vaderland de feestdagen door te brengen, ik huiver bij de gedachte. Hier in Zuid-Frankrijk zat ik gewoon op m’n terras bij 18 ºC met een glaasje rosé…
Dat mondkapjesgedoe hier is inderdaad vervelend, maar we kunnen gewoon de deur uit (nou ja, tot 20 uur vanwege die couvre feu) alleen in de Alpes-Maritimes is die al om 18 uur, niet hier in de Var, dus ik vind dat lockdowngedoe wel meevallen.
Ben je inmiddels weer heelhuids in ‘la capitale’ aangekomen? Ik ben het met je eens dat de tweedeling in de maatschappij door corona zo schrijnend aan het licht komt, maar ik denk nog steeds dat jij (en ik ook hoor) aan de goede kant van de streep staan, ondanks je gemopper. Ik Zoom en Teams me inmiddels suf, strak in het pak uiteraard – had ik een jaartje geleden ook niet kunnen denken – en ja, dat is zeer intensief, maar het scheelt zeeën van (reis)tijd en het houdt je wel bij de les. Nou ja, niet altijd. Kijk maar hoe de burgemeester van Antwerpen Bart de Wever het nieuwe jaar begon: kijk hier maar.
Maar vertel over je plannen! Wel Parijs? Niet Parijs? Van binnen weet je het al, zeg je. Nou, dan wil ik het ook wel weten! Graag tot gauw.
Bisou, Renée