Dat was even ploeteren vanochtend, om vanaf de tamelijk steil oplopende piste naast het ravijn, die onze woonplek met de départementale verbindt, boven te geraken. Ik was ook liever thuis gebleven, maar soms moet er wat. Het glibberde, het was eng, maar het lukte. Onderweg naar het stadje een eind verderop kwamen op de boordradio de meest onrustbarende berichten langs.
In het naastgelegen departement Bouches-du-Rhône hadden ze al meteen code rood te pakken; overstromingen, wegen afgesloten wegens ondergelopen, scholen dicht (en als je kind er al zat: kom later nog maar eens langs), blikseminslagen, huizen zonder stroom. En terwijl het rampscenario zich ontrolde, kwam het allemaal mijn kant op. Het noodweer was de radio zo’n beetje voor. Tijdens de verplichte boodschap in het stadje kwam het tussen de parkeerplek en de winkel met bakken uit de hemel. En uit de grond: riolering is in Zuid-Frankrijk niet zo’n prioriteit, dus gutste het hemelwater bij elke straathoek en elke regenpijp riant over de schoenen. Op de terugweg van het stadje kreeg ik via de autoradio te horen dat ik beter de weg niet meer kon opgaan. Was ik ook net van plan, maar thuiskomen zou wel fijn zijn. ’t Is goed afgelopen, al is glibberen langs het ravijn niet m’n hobby.
Thuis zette ik de tv aan en zag dat ik flink mazzel gehad had. Al ruim 200 interventies, circa 500 pompiers in staat van paraatheid. Gelukkig (nog) geen slachtoffers.
Even later brak de zon door. Ik schopte mijn natte schoenen uit en installeerde me met een drankje op het terras. ‘Hebben we ook weer gehad’, dacht ik even optimistisch. En toen kwam die donderklap bij helder hemel, en nog een. Ik rende naar kantoor om de stekkers uit de apparatuur te trekken; dat werd ‘chomage technique’ vanmiddag.
Achter het huis zwol de rivier aan tot onrustbarende proporties, die zou nog wel even doorbulderen.
‘Maar we hebben nog stroom’, dacht ik ook weer iets te optimistisch, terwijl de donkere wolken zich samenpakten boven de berg. Ik ging maar vast op zoek naar kaarsen.