Door Peter Hooft –

Nu dat ellendige virus min of meer onder controle lijkt, gaat het in Frankrijk  vooral over de aanstaande presidentsverkiezingen, in april. Volgens alle opinieonderzoeken wint president Macron met gemak, terwijl hij formeel nog geen kandidaat is. Alle media ‘peilen’. Zo vaak en zo uitbundig dat ik dacht: laat ik maar weer eens het oliepeil in mijn auto checken. Dat bleek geen verkeerd idee. Ik reed de volgende dag naar Point S, zo’n snelservicestation waar je terecht kunt voor banden, iets van onderhoud en ter voorbereiding alvast wat nakijkerij als je naar de ‘controle technique’ moet voor de wettelijk verplichte keuring.

Bij ‘mijn’ Point S kun je in afwachting van het gyneacologisch onderzoek van je vierwieler terecht bij een koffieautomaat. ‘Normalement’ duurt die intieme verkenning niet lang, maar er was ook iets met de remschijf.

Ik raakte in gesprek met de filiaalchef die met het oog op de verkiezingen bleek te aarzelden tussen Marine Le Pen en de nog extreem rechtsere Éric Zemmour. Ik ging het debat maar zo’n beetje uit de weg. Bij het afrekenen vond ik zijn factuur overigens bijna extreem prettig geprijsd.

Je hebt 500 handtekeningen nodig

Ik heb inmiddels geleerd dat je niet zomaar president van Frankrijk kunt worden. Iedereen kan zich kandidaat stellen voor een vijfjarig verblijf in het Élysée, maar je mag alleen meedoen als je minstens 500 handtekeningen weet te verzamelen van eerder gekozen ‘élu’s’ (volksvertegenwoordigers, onder wie burgemeesters, etc.). Heeft ermee te maken dat je als ‘erkende’ kandidaat recht hebt op een potje subsidie voor je campagne. En alleen al in mijn omgeving ken ik minstens tien mensen die graag betogen dat ze het veel beter dan Macron zouden doen. Wie weet, ik denk van niet, ze hebben het vooral over de ‘pouvoir d’achat’ (koopkracht) en weten heel erg veel van die subsidie.

Het is voor zo’n ‘élu’ vaak een beetje lastig zijn handtekening aan een potentiële kandidaat toe te kennen. Zeg je bijvoorbeeld als burgemeester daarmee eigenlijk niet dat je vóór een van de belangstellenden voor het presidentschap bent? En wat vindt de rest van je bevolking daar dan van?

Zeggen jullie het maar

Olivier Hoffmann, de partijloze burgemeester van Sainte-Anastasie-sur-Isole (Var), zo’n 1.500 inwoners, dacht: dit moet anders. Hij schreef een soort verkiezing uit: zeggen jullie maar onder de naam van welke kandidaat ik mijn handtekening moet zetten. Het idee sprak iedereen aan, mij ook. Maar de prefect greep in: illegaal! De burgemeester moet op strikt persoonlijke titel zo’n ‘signature’ zetten.

Iedereen in het dorp boos, geen ‘verkiezing’, altijd weer dat Parijs, maar Hoffmann kreeg in het café natuurlijk wel gewoon te horen welke keus hij moest maken.

Dat is dan weer het aardige van Frankrijk. Of althans Zuid-Frankrijk. Regels? Het verre Parijs? Hoezo?

De kapper die ook zo heet

Behalve als het om je auto gaat weet je nooit wat peilingen betekenen. Ze hebben invloed. Die Éric Zemmour is kansloos, maar trekt de aandacht en dan vind ik het triest dat de kapsalon van de gelijknamige Éric Zemmour in ‘Vieux Nice’ aangevallen is. Door lieden met andere opvattingen.

Geen idee of die kapper er iets van kan, je zal er maar toevallig zitten met een schaar in je haar.

Ik kwam veilig thuis. Mijn auto remt weer.