Ik zag vandaag tijdens mijn ontbijtje op de tv-zender CNews dat er in Frankrijk elk jaar zo’n 200.000 auto’s worden gestolen. Waarvan er 80.000 worden teruggevonden. Daar schrok ik wel van en dacht: voortaan toch de auto maar op slot?

Ik woon in een afgelegen moeilijk te vinden huis, alleen bereikbaar via een gevaarlijke en zeer smalle piste langs een diep ravijn. Als iemand voor het eerst even langs wil komen, spreek ik altijd af in het dorp. Waarna hij of zijn achter me aan naar mijn huis kan rijden. Aan mijn remlichten kunnen ze dan zien waar de diepste kuilen liggen. Nogal wat mensen zijn een beetje ontdaan als ze daarna aan de voet van de Romeinse trap die naar mijn terras leidt, zijn uitgestapt.

Ik vind het nog steeds amusant als ze dan duidelijk verontrust vragen waarom ik hier in vredesnaam ben gaan wonen. Als het Fransen zijn, zeg ik: ‘la traquilité’ (de rust), tegen Nederlanders steek ik dan mijn riedeltje af dat het ik begin jaren negentig in Madurodam al te druk vond.

Als ik thuis ben doe ik nooit mijn auto op slot, de sleutel zit er ook gewoon in. En als ik weg ga, sluit ik ook nooit mijn huis af. Er moet wel ergens huissleutel zijn, dat zou goed zoeken worden. Ik moet altijd wel een beetje lachen als visite hun wagens zorgvuldig op slot gooien voor ze aan de trap beginnen. Gedoe met alarm- of knipperlichten, mijn hond is er tegen. Noem me gerust een dom blondje, wat niet zou kloppen wat zo blond ben ben ik niet meer, maar ik heb werkelijk nooit bedacht dat ze hier ooit iets zouden komen jatten. Een onvindbaar pandje biedt in zekere zin veiligheid, behalve bij brand natuurlijk.

Camera’s in het dorp

In het dorp – weet ik – hangen een paar camera’s en daar zal wel een reden voor zijn, al heb ik nooit iets over inbraken of straatrumoer gehoord. Als ik bij de épicerie voor de deur kan parkeren, vrijwel altijd – al is het soms gedeeltelijk op de zebra – doe ik mijn auto niet op slot en laat ik de sleutel erin. Maar als ik wat langer in het dorp vertoef (even naar het café of iets eten), dan zet ik mijn sedannetje keurig afgesloten op het parkeerterrein dat vaak tevens de boulesbaan is.

Beroofd in Cannes

Dus nooit iets meegemaakt in de Franse crime-scene? Jazeker wel, maar dan in de grote stad, in Cannes, om precies te zijn. Uit eten met vrienden in een keurig restaurant, net achter de Croisette. Mijn handtas had ik onder de tafel gezet, toen ik wilde afrekenen was ie foetsie. Hoe kon dat? We waren steeds in geanimeerd gesprek geweest, geen aandacht besteed aan de ober die iets van de grond opraapte. Niks te bewijzen natuurlijk, ik haastte me als hoogst opgewonden standje naar gendarmerie. Daar hadden ze ervaring met bestolen types als ik. ‘Doe maar rustig aan, Madame, wat zat er zoal in die tas?’

Eerst die bankkaarten blokkeren

Nou, nogal veel. Twee creditcards, mijn paspoort, mijn rijbewijs, gelukkig niet mijn autosleutel, die had ik in de zak van mijn colbertje gestoken. Ik kreeg uitgelegd wat me toen stond: vooral eerst die bankkaarten blokkeren. De gendarme reikte me z’n telefoon aan en ik belde de thuissecretaris die ik wat instructies gaf. Mijn belletje werd niet in dank afgenomen. Hoe had ik zo dom kunnen zijn me te laten bestelen, ik wist toch van de risico’s in zo’n stad en al helemaal in Cannes?

Ik deed formeel aangifte, kreeg een briefje mee dat mijn rijbewijs was gestolen zodat ik toch de weg op kon. Onderweg naar huis bedacht ik: nog een geluk dat ik bij dat etentje maar weinig gedronken had, voor hetzelfde geld hadden ze me bij gendarmerie laten blazen.

Het bleek verschrikkelijk ingewikkeld en uiterst tijdrovend om aan nieuwe papieren te komen en uit afrekeningen bleek dat er met mijn creditcard voor iets van – omgerekend – € 35,– was stukgeslagen in een parfumerie. Het blokkeren van mijn kaartje was niet snel genoeg gegaan.

Waar is die sleutel?

Enfin, na dat bericht over autodiefstal op tv trok ik vanmiddag zomaar de sleutel van mijn auto uit het stuurslot. Echt op slot doen vergeet ik.

In de loop van de middag moest de thuissecretaris ‘en route’. Wilde starten, maar greep dus mis. Alsof er hier ooit iets gebeurt, kreeg ik ingepeperd. Tamelijk boos beklom hij de trap, pakte de sleutel van het buffet en zei dat dit eens was, maar nooit meer. ‘Die sleutel blijft in de auto, voor je ’t weet raakt ie zoek in dit ongeorganiseerde huishouden. Is er eigenlijk een reservesleutel?’

Ik moest het antwoord schuldig blijven.