In de sfeer van onzin en flauwekul scoort Frankrijk gelukkig ver boven het gemiddelde. En nu was er dus ineens de senatrice Alexandra Borchio Fontimp. Eerlijk gezegd nooit van gehoord, maar ze schijnt ook iets heel hoogs te wezen bij de toeristenbranche aan de Côte d’Azur. Ze bereidt een wet voor die fraude met de salade Niçoise (en andere regionale recepten) strafbaar stelt. Behalve dat in dat kokkerelletjesmilieu plagiaat de huis-tuin- en keukenregel is, weet ik niets van recepten, hetgeen ik graag zo wil houden. Zo’n slaatje dat naar Nice verwijst, vind ik lekker, of hooguit iets minder geslaagd gecomponeerd. Wat valt er nog meer over te zeggen?

Talloos veel varianten

Op internet las ik dat er in een soort ontembare scheppingsdrift talloos veel varianten van die Niçoise zijn uitgedacht en dat er – zoals altijd in dit land – een association is opgestaan. Die na archeologisch onderzoek in stoffige archieven heeft uitgedokterd hoe de enige echte in elkaar dient te steken Een doodvonnis van gastronomische classici voor creatief bedoelde modernisering, net wat u zegt.

Het evangelie van de slaatjesgeboden

Als de wet van die senatrice er komt, je weet het maar nooit, ga je een boete krijgen of zelfs de bak indraaien als je een Niçoise op de kaart hebt staan die niet conform de evangelische slaatjesgeboden is samengesteld. We krijgen een receptenpolitie die opstandige restaurateurs geboeid naar het cachot afvoert. Dat wordt wat op de sociale media. En daarna dus van die Witte Marsen waarbij iedereen een salade Niçoise bij zich heeft. Waarmee de betogers elkaar bekogelen als het wat later is geworden en de waterkanonnen van het gezag de demonstranten en de straten schoonspoelen.