De medewerkers van Kijk, Zuid-Frankrijk! vertellen in deze wekelijkse rubriek over hun favoriete dorpjes in het arrière-pays. Dit keer Renée-Vonk-Hagtingius over Seillans (Var).

Dit is de 25e en laatste aflevering van deze rubriek. Er werd op aangedrongen dat ik die zelf zou tikken en het moest over Seillans gaan, ook al jaren hoog genoteerd op de lijst van Les Plus Beaux Villages de France.

Heb ik een probleem. Want Seillans is mijn favoriete dorp niet meer. Ik heb er ongeveer 2 decennia gewoond, mijn Franse leven is er begonnen, raakte er volledig ingeburgerd, behoorde zo’n beetje tot de incrowd, heel veel fantastische en ook spannende dingen beleefd. Maar het toerisme sloeg toe en het werd me er te druk. Ik verkaste naar de Provence Verte, naar een onaanzienlijk gehucht dat in zekere zin nog een beetje lijkt op het Seillans waar ik eerder zo op m’n gemak was. Bijna alles wat ik in mijn boekjes vertel, speelde daar.

Genoeg gezeurd.

Het mooiste dorp in het Pays de Fayence

Want wie in de buurt is, doet zichzelf tekort als er niet wordt aangelegd in Seillans, veruit het mooiste van de 9 dorpen in het wonderschone Pays de Fayence. Als je er aan komt rijden, zie je de huizen als het ware tegen de helling aan gestapeld en ga dan vooral parkeren. Het hoogbejaarde, middeleeuwse centrumpje is bijna een geheimzinnig labyrint van nauwe straatjes, niks verkeer. Vlakbij de Porte Sarrasine vind je een kasteel uit ook zo ongeveer de middeleeuwen, een oude priorij (gesticht door monniken uit Marseille) en de kerk uit de 11e eeuw. Daartussen soms steile steegjes waar het licht en anders donker is, gewelfde passages. Je had er ooit een zijderupskwekerij, een kurkfabriek en een parfumlab. Maar wat mij betreft is de voornaamste bezienswaardigheid van het dorp de iets verderop gelegen kapel Notre-Dame-de-l’Ormeau met een unieke altaarretabel.

Ontdekt door Max Ernst

Ik zou zo nog een tijdje door kunnen gaan, maar ik wil het hebben over de van oorsprong Duitse surrealistische schilder en beeldhouwer Max Ernst (1891-1976) die met zijn partner Dorothea Tanning lang in Seillans heeft gewoond. Als je via de pétanquebaan of de Grand’Rue op de Place Thouron komt, zie je een plaquette die aan hem herinnert en er is ook klein museumpje. Ik denk dat Ernst Seillans in de vaart der volkeren heeft opgestuwd. Er kwamen bevriende kunstenaars over de vloer en nog steeds is het dorp een gewilde locatie voor allerlei artistiek volk.

Een typisch Provençaals plein

Over dat plein gesproken: ik vind dat een van de allermooiste typisch Provençaalse places die ik ken. Uiteraard een grote fontein, een openbare wasplaats én een enorm terras van restaurant La Gloire de mon père. Een naam die niet naar een boek van Pagnol verwijst, maar naar de bakker die er vroeger zat, diens zoon is de uitbater van het restaurant. Als je er op een warme zomeravond zit te eten, weet je waarom je voor de Provence bent gevallen. Een grote kaart, goed voedsel, maar niet het allerbeste adres van het dorp. Maar ja, die sfeer hè.

In de loop der jaren heb ik Seillans zien veranderen. Er kwamen ineens van die tweede huizen, de rich & famous van de Côte d’Azur toerden langs, de tijd was voorbij dat er een parkeerplaatsje naar de Belgische wielrenner Fred Debruyne werd vernoemd, hij woonde er lang. Een Seillanais par désir, zoals ik dat ook was.

Ik had het dorp voor geen goud willen missen, ik ben er een Provençaalse geworden.

Uit eten

• Chez Hugo, Rue de l’Hospice.
• Les Deux Rocs, Place Font d’ Amont.
• La Gloire de mon père, Place Thouron.