Even afgezien van de natuurbranden in vooral de Pyrenées Oriëntales (het bekende badplaatsje Argelès-sur-Mer werd bedreigd en dat lees je toch anders als je er zelf weleens geweest bent), was het aanbod aan even verwonderlijke als amusante berichtjes dezer dagen weer zoals ik dat in het nooit te doorgronden Frankrijk ondertussen gewend ben.
’t Begon er al mee dat de president zelf me op het verkeerde been zette door alvast te verklappen dat hij opgevolgd wil worden door Édouard Philippe, de burgemeester van Le Havre. De kwestie speelt pas in 2027 en ik ben er – voorzichtig gezegd – niet zo aan gewend dat Fransen ergens vroeg bij zijn. En hoezo, die meneer Philippe? Geen idee of ie een goeie maire van zijn stad is, maar ik weet wél dat hij in 2020 door president Macron als premier op de keien werd gesmeten en Parijs uitgejaagd. In de polls was hij toen een stuk populairder dan de baas zelf, dus ja, dat gaat zomaar niet.
Gezworen vijanden
Maar blijkbaar toch weer dikke maatjes, terwijl ik steeds maar heb gedacht dat je het Franse woordenboek van de geest echt heel lang moet doorbladeren voor je bij verzoening uitkomt. Ruziënde Fransen zijn toch ennemis jurés, gezworen vijanden? Weer niet gesnapt.
Natuurlijk was het ook meteen le départ, de start van de eerste etappe van de koers naar het Élysée. In wielerjargon ‘Parijs is nog ver weg’, nou dat paleisje ook. De eerste uitdager die zich meldde was de in eigen ogen onverschrokken Gérald Darmanin, de minister van Binnenlandse Zaken, die als opperhoofd van de politie niet zo heel succesvol is als misdaadbestrijder. Ga maar vragen in Marseille en andere grote steden. Hij staat wel altijd achter zijn troepen, ook als die minder zachtzinnig optreden en weinig aarzelend met hun kogels omspringen. Hij werd meteen tot de uitverkoren kandidaat uitgeroepen door ex-president Nicolas Sarkozy, in twee affaires tot de bajes veroordeeld, en nog in afwachting van hoger beroep. Dat verwonderde me dan weer niet. Ik had al geleerd dat je in Frankrijk heel blij kunt – en ook mag – wezen als je bijstand vangt van iemand die er niet al te best opstaat.
Een boete van € 45 per kersenpit
Ondertussen heb ik nog niet bevestigd gezien dat Darmanin voluit partij heeft gekozen voor de echt oplettende ASVP (Agent de surveillance de la voie public) die in Sanary-sur-Mer (Var) in opspraak raakte. Zo’n fonctionnaire straalde bij het examen voor politieagent, maar veroverde toch een erkend uniform. Die in Sanary beheerst ook de rekenkunde en stelde een heterdaadje vast: iemand die op de vaak bejubelde markt van het stadje kersen had gekocht, proefde er op weg naar huis alvast een paar en spuugde de pitten in de goot, volgens die niet zo hoge autoriteit drie, om precies te zijn. Er volgde een bekeuring à raison van € 135, dus € 45 per pit. De beklaagde kersenfreak stapte verontwaardigd naar de lokale media, die er een hele zaak van maakten. De burgemeester moest eraan te pas komen om de opgewonden gemoederen rond de affaire des cerises te bedaren. Ik hoorde ervan en dacht: heerlijk, weer eens een beetje van dat theater van de lach waarvoor je in Frankrijk aan het beste adres bent.
Een veiling van vins de prestige
Dacht ik ook toen ik geïnviteerd werd mee te bieden op een veiling in Cannes waar ze 14 flessen wijn uit 2011 en 6 flessen uit 1989 willen wegzetten. Tegen iets van € 45.000 à € 55.000 en die tweede partij tussen € 16.000 en € 18.000. Gaat natuurlijk wel om vins de prestige. Ik mag mezelf gerust een ervaren wijnconsument noemen, ik proef dan ook exact het verschil tussen lekker en minder lekker, en ik heb geen verstand van rare druiven met idiote namen.
Onder de guillotine van de kurkentrekker
Veel Fransen hangen qua liquide in hun glas graag de connaisseur uit en wat minder Fransen vinden het verantwoord of zelfs gewoon om een pinautomaat leeg te trekken in ruil voor een fles met een opgeblazen reputatie.
Ook die nieuwe landgenoten zal ik nooit snappen. Ik ben heel tevreden met een tankje van 5 liter rosé uit de lokale cave, € 18 en wat centimes. En ik denk dat zo’n opkoper van oud spul waarvoor ie ruim € 3.000 neertelt, die fles helemaal nooit onder de guillotine van de kurkentrekker durft te leggen.
Je hebt rijke Fransen die eigenlijk toch heel arm zijn. Ook met die wetenschap ben ik nog steeds niet vertrouwd.
