Als je tot patiënt bent verklaard, is een van de vervelendste dingen dat je niet meer kan en mag autorijden. Ik vind het onzin, zoals wel meer beperkende maatregelen die me zijn opgelegd. Ik weet heus nog wel het verschil tussen het rem- en gaspedaal, maar de tot zeurpiet verworden echtgenoot blijft maar dramatische verhalen vertellen over het verschijnsel van de medeweggebruiker. Ik rijd dus niet meer. Als hoogbejaarde aan de kant gezet. Heel soms ga ik even in het wagentje zitten toeteren, ik ben niet voor niks van we ze vroeger de protestgeneratie noemden.

Op 13 juli moet ik me dus naar het dorp laten transporteren. Vanwege onze nationale feestdag, het volkslied en het vuurwerk. Zeg het maar, dat is toch op de 14e? Jaja, dat weet ik ook nog wel, maar bij ons doen we de 14e op de 13e. En nee, het heeft niks met vooruitstrevendheid te maken. Het idee allen al. Het schijnt zo te wezen dat het linke soep is als naburige dorpen en stadjes tegelijkertijd vuurwerk afsteken. En wij hebben het dus verloren van die zogenaamde stad van quatre fois rien verderop, waar wat meer mensen wonen. Zij de 14e, wij dan maar de 13e.

Dat we op 14 juli een nationale feestdag hebben in Frankrijk wist ik al voor ik immigreerde. Toch heel even een keertje opgelet op de middelbare meisjesschool waar ik me een paar jaar vooral verveelde.  Ik had gelukkig  veel verstand van spijbelen.

Er is meer in mijn leven met de 14e juli. De geboortedatum van mijn dochter. Ik was toen al lang geen gelovige gereformeerde meer, maar ik denk nog steeds dat uitgerekend die datum een soort vingerwijzing Gods was: terug naar Frankrijk! Waren mijn voorouders, de Hugenoten, niet juist uit Frankrijk gevlucht?

Ik houd wel van de omgekeerde route. Mijn hele leven eigenlijk al.

De eerste Quatorze Juillet in mijn vorige dorp zal ik nooit vergeten. Zo ongeveer de hele familie uit Nederland overgekomen, ze wilden dat weleens zien, een nationaal feest in Frankrijk. Met z’n allen aan een ronde tafel op misschien wel het mooiste pleintje van de Provence, In mijn herinnering was het eten oké, de wijn in elk geval. En alle tafeltjes zongen mijn dochter toe: joyeuse anniversaire. Ze besloot daar en toen Frans te leren. En ik, dat ik er goed aan had gedaan naar Frankrijk te emigreren.