In een dorpje als het onze gebeurt nooit iets? Had je gedacht! Francies, mijn vriend de aannemer met wie ik dagelijks rond midi een apéro drink op het café-terras, was min of meer gehaast even overgestoken naar de épicerie, tot half één open. Hij had kennelijk een dwangbevel van zijn echtgenote mee gekregen. Vanwege een paar boodschappen. Ik heb die vrouw weleens ontmoet, komt nooit naar het café. Dat vinden we allemaal voor iedereen het beste, in de eerste plaats Francies zelf.

Ik zat op het terras na te beschouwen met de ‘Pens uit Amiens’, de gepensioneerde onderwijzer uit dat hoge noorden die graag met me over de politiek praat. Sinds hij weet dat ik niet alleen linkshandig ben.

We waren nog over Le Pen bezig toen hij hij er me op wees dat Francies aan de overkant stond te wenken. Zou er wat aan de hand wezen? Ik stak over en snapte na een paar minuten wat er nu weer speelde in ons dorpje. ‘Epicerientje’ was op haar strepen gaan staan toen een toerist met een ontbloot bovenlijf haar onderneminkje trachtte te betreden. Er speelde een taalprobleem en Francies heeft wel vaker gedacht dat ik de fysieke variant ben van de Google-vertaalmachine.

Ik ben ondertussen zeer vertrouwd met ‘Épicerientje’, die bijnaam heb ik zelf verzonnen. Maar ondanks jaren contact en hele gesprekken over dit en dat, is het nog altijd ‘madame’ en ‘monsieur’. Ik zou niet weten wat haar voornaam is, en zo horen die dingen ook. Ik krijg helaas weleens mailtjes uit Nederland, en dat is het meteen je en jou. Ik vind dat ordinair en dan juist niet in de Franse zin van dat woord.

De half blote toerist vond het onacceptabel dat hij het kruidierswinkeltje niet naar binnen mocht treden, om beslag te leggen op wat blikjes bier. Er dreigde een rel.

Ik word geacht ook een beetje Engels te te spreken, althans door Francies, en riep iets in de veeltalige sfeer van ‘calme’.

Toen kwam dus – ongetwijfeld niet toevallig – de moeder van Francies langs. Ze is de zelfbenoemde presidente van de weduwen in het maison de retraite, het bejaardenhuis, weduwnaars hebben we er niet. Ze bekeek de de toerist en wist, als altijd, genoeg.

Sortir!, klonk het.

“Zal ik?”, vroeg ik Fancies. Ik opperde een bemiddelingspoging. “Doe maar niet”, zei hij.

Ongeveer een half uur later zagen we de toerist decent gekleed naar de parking lopen.

“Zie je wel?”, vroeg de moeder van Francies. Zoals veel vaker had ze als 78-jarige haar gelijk gescoord. Ze bliefde geen glaasje rosé.