Altijd heb ik geroepen dat het me niet warm genoeg kon wezen. Denk ik nu anders over. Die canicule van de laatste dagen, pfft… Gevorderde leeftijd, of is het hier echt heter dan vroeger toen ik pas in de Provence woonde? Toch dat klimaat? Ik begin steeds beter te snappen waarom ze het destijds in Batavia over ‘de koperen ploert’ hadden. Mooie term trouwens. Had ik graag zelf verzonnen.

Nou ja, je hebt je maar aan te passen. Pas ’s avonds, negen uur, half tien aan de lichte maaltijd, veel salades, eventueel een tonijnpastaatje. Behaaglijk temperatuurtje op mijn terras. Vanwege allerlei hinderlijke blessures kook ik zelf niet meer. Mij is de toegang tot de keuken ontzegd, althans als de echtgenoot daar met de pollepels regeert. In zijn beleving is koken een vervelend proces dat de nodige concentratie vergt. Bemoeizucht of een enkele aanwijzing mijnerzijds leveren verbale conflicten op. ’t Is ’m wel gelukt zijn aanvankelijk zeer beknopte gastronomisch oeuvre iets uit te breiden. Al drie keer gezien dat ie in een kookboek zat te bladeren. Ik heb er niks van gezegd. Al had ik nou net andere kookboeken uit mijn kast gehaald.

Hij is nu al geruime tijd veroordeeld tot de rol van een soort mantelzorger, als dat in het Nederlands zo heet. Met meer dan enige regelmaat verzucht hij dat hij destijds beter voor de huishoudschool dan voor de HBS had kunnen kiezen en de Universiteit van Amsterdam had ie beter ook kunnen overslaan. Niets geleerd als je in de zorg verzeild raakt.

Maar zo somber is het nou ook weer niet, hoor. We beleven mooie Provençaalse avonden, zachtmoedig weer. Met mijn looprekje, dat ik mijn ‘strompelhekkie’ noem, naar het terras, dat lukt. En dan aan de maaltijd, soms met vrienden. Die zo beleefd zijn de kwaliteit van het voorgezette niet al te kritisch te beoordelen. Ja, toen ik zelf nog… Andere tijden.

Vannacht was het al tegen half twee toen de echtgenoot opperde nog iets te eten.

“Waar denk je aan?”, vroeg ik.

“Het azijn-eitje van Roger Vergé”.

Een middernachtelijk spiegelei met ingekookte azijn. Een trouvaille van de uitvinder van ‘De keuken van de zon’ , mijn favoriete Provençaalse chef. Helaas in 2015 overleden. Een gerechtje dat hij zijn restaurant-medewerkers aanbod als de gasten waren vertrokken. Heb ik vaak ook gedaan als we weer met ons tweeën waren. Maar de laatste tijd vergeten. Ik was dus heel aangenaam verrast toen de echtgenoot er ineens over begon.

“Waar is de azijn?”, luidde de vraag.

“In de pot van moeder.”

Ik heb al jaren een azijnmoeder, voor de allerbeste wijnazijn. Dat die leerling-chef dat even vergeten was. Ik zei er niks van.

De eitjes lukten en pas tegen half vier strompelde ik naar de slaapkamer. Het was buiten nog steeds heel lekker weer.