In het vaak gesloten postkantoortje trof ik de moeder van mijn vriend Francies, de aannemer. Ze kwam vast en zeker van de kapsalon aan de overkant van de straat; haar paarse kleurspoeling zag er weer spic & span uit. Of ik het al wist?, vroeg de zelfbenoemde presidente van het maison de retraite. “Vast niet”, zei ik weinig nieuwsgierig. Over het algemeen legt het bejaardentehuis het als betrouwbare nieuwsbron af tegen de burgemeester en de kroegbaas. De weduwen zijn meer van de roddelpers. “Iemand uit Spanje gaat een restaurantje beginnen!”
“Mooi zo, een keertje paella in plaats van pizza, dat kan geen kwaad”
De postdirecteur die aan het hoofd staat van een complexe organisatie met twee medewerkers, mengde zich in het debat. Sinds bom- en poederbrieven in de mode raakten, wil hij altijd weten wat er in het pakje zit dat ik gaarne zou willen laten versturen. Meestal naar het buitenland. Zo is hij er achter gekomen dat ik weleens iets optik, hetgeen meteen een band schiep. Hoe graag zou hij zelf niet ook naar de pen grijpen om verhalen op schrift te stellen. Maar ja, drukke baan, geen tijd, geen tijd. “Alle begrip”, had ik toen gezegd.
Volgens de topmanager werd het niks met dat Spaanse eethuis. Hadden we niet al eens een Amerikaanse gehad die ons de Thaise keuken door de strot dacht te duwen? Na een maand of twee klonk haar eindsignaal.
Ik slenterde naar het café-terras voor het dagelijks apéro. Voor me uit liep de kapster die ik alleen van gezicht ken. Ze komt nooit in het café. Volgens de dochter van Francies is ze geen schaarvirtuoos, maar ze zou vanwege de kleurspoelingen in het maison de retraite gelden als een haarartieste van Olympische allure.
Aan ons vaste tafeltje trof ik behalve Francies ook de burgemeester met zijn eeuwige mineraalwater (althans in het openbaar), De Pens uit Amiens, Jacqueline van de mairie, de immer boosaardige Brulboei, en ook de president van Office du Tourisme die zijn voorname informatie-instituut altijd pas na 3 uur weer opent.
“Of ze ’t al gehoord hadden?”, vroeg ik.
Iedereen natuurlijk.
De meningen waren verdeeld. De Brulboei deed weer z’n vertrouwde Le Pennetje over al die buitenlanders, de burgemeester zei iets bedachtzaams over licence (vergunning), de Pens vreesde verdere aantasting van het Franse gastronomisch erfgoed en Francies stelde nuchter vast: “Nu beginnen? Het seizoen is al bijna voorbij.” Jacqueline was enthousiast, het Office du Tourisme zegde alle steun toe, het dorp zou vast nóg aantrekkelijker worden.
Daarna kwam het echte nieuws. Francies vertelde dat hij bezig is met een andere pick-up voor het vervoer van zijn bouwmaterialen. De Peugeot 403 die hij nu nog inzette, had De Gaulle nog meegemaakt.
“Toch niet weer een diesel?”, vroeg de burgemeester, die vaak groene ideeën heeft. Het dorp heeft zelfs twee laadpalen, maar nul elektrische auto’s.
“Sûr et certain”, antwoordde Francies.
“Maar het mileu, de uitstoot van vieze dampen dan?, vroeg de maire onthutst. De Pens viel ’m bij, de Brulboei liet noteren dat het maar eens afgelopen moest wezen met dat groene eco-gedram.
De vergadering werd afgesloten met een gezamenlijke conclusie: wat wonen we hier toch lekker in het groen en dat zal nog jaren zo blijven.
