Ook iets dat ik van Frankrijk en de Fransen nog steeds (en waarschijnlijk definitief) niet snap: het nationale verdriet na het overlijden van een kennelijk enigszins populaire vermaardheid. Deze week stortte de natie zich in diepe rouw na het overlijden van Alain Delon (88). Ik heb inmiddels wel geleerd dat overdrijven in het Franse dna zit, maar elke keer ben ik weer verbouwereerd als het zo ongeveer iedereen in dit vreemde land huilend op de tv vertelt over hun persoonlijk verlies als er iemand, die ze nooit gekend hebben maar wel beroemd was, door Magere Hein op de laatste trein is gezet. Het overlijden van Delon was ook op dit platform al weken geleden aangekondigd. Zodra het dus niet zo’n echt nieuws bekend was, hielden alle tv-zenders ongeveer een etmaal op over Oekraïne en Israël, in de kranten minstens 8 pagina’s en het tijdschrift Paris Match denkt goede sier te maken met een dikke special over de betreurde overledene. De president zelf liet weten dat hij diep geschokt was door de dood van een Monument. Verder had iedereen het over een icoon.
Rivieren dreigden buiten hun oevers te treden
In de voorbije paar jaar heb ik het eerder meegemaakt. Nadat Johnny Hallyday en Jean-Paul Belmondo hun pijp aan Maarten hadden gegeven. Er vloeiden steeds zoveel tranen dat rivieren buiten hun oevers dreigden te treden.
Ik heb nul verstand van cinema en ik wil best aannemen dat de heer Delon van uitzonderlijke klasse was. Althans, naar Franse normen. Maar de enige onderscheiding in zijn vak die hij veroverde. was een oeuvreprijs op dat Festival in Cannes, een paar jaar terug.
Lang geleden was ik betrokken bij een Miss-verkiezing door een Nederlands weekblad. Ik heb het er liever niet meer over. De winnares was Rosalie van Breemen, die een tijdje later Mme Delon werd. Ze kregen samen twee kinderen, die nu een onderlinge oorlog uitvechten over de erfenis. Er is ook een derde helemaal Frans kind, maar die zal het wel afleggen tegen de Nederlands geïnjecteerde kassa-jagers. Hun moeder bemoeit zich overigens nergens mee.
Het zou gaan om circa € 88 miljoen. Er worden ook nóg hogere bedragen genoemd in de roddelpers.
Huizen, kunst, wijn en wapens
Dat vermogen is niet bijeengegaard in de filmwereld. Delon speelde in zo’n 80 rolprenten, maar had daarnaast tijd genoeg om tot een succesvolle entrepreneur uit te groeien. Hij deed (veel) in onroerend goed, in kunst, wijn en wapens. Kort voor zijn overlijden werden er bij een huiszoeking 70 wapens aangetroffen waarvoor er geen vergunning was afgegeven. Er werd verder niet moeilijk over gedaan. Want Delon.
Hij was een erkende schuinsmarcheerder, telkens overspeling. Dat is in Frankrijk niet zo’n probleem. Ik vermoed dat dit juist bijdroeg aan zijn faam. Ik heb me weleens laten uitleggen dat enige losbandigheid tot de Franse cultuur moet worden gerekend.
Nou ja, het valt me nog mee dat Delon geen staatsbegrafenis krijgt. En ik vrees dat het land straks helemaal in shocktoestand tot stilstand komt als mevrouw Bardot (90) overlijdt. Toch al gauw drie dagen nationale rouw, de vlaggen halfstok.
