Vanwege hevige regen hadden we ons dagelijkse apéro maar overgeslagen. We hoeven elkaar onder zulke trieste, de Provence onwaardige omstandigheden, niet af te bellen. In het dorp ben ik weliswaar de enige nieuwsjunk, maar we hebben allemaal wel tv en de Var Matin is bij de tabac vaak al uitverkocht als ik er mijn doosje sigaren kom scoren. En volgens de moeder van Francies, mijn vriend de aannemer, hebben ze in het maison de retraite zelfs Netflx, wat ze tot mijn verwondering de gewoonste zaak van de wereld vindt. Sterker nog, ze heeft als zelfbenoemde présidente van de weduwenkolonie (er zijn geen weduwnaars) die moderniteit vanzelfsprekend hoogstpersoonlijk in huis gehaald. Klein van stuk, naar schatting tegen de negentig, maar zeer bij de pinken. Het is nooit verstandig haar tegen te speken. Toen ik alweer jaren geleden met haar ging kennis maken, had haar zoon me al gewaarschuwd. Het zou me niks verbazen als ze op Facebook zit. Toch eens vragen en dan vooral niet zeggen dat ik er nooit aan zou beginnen.
De volgende dag was het weer zoals het hier betaamt. Het was druk. Nog steeds nogal wat toeristen, tot grote tevredenheid van de Brulboei allemaal zonder kinderen. Hij is in algemene zin al tegen buitenlanders en als die ook nog in zijn waarneming extreem slecht opgevoede kinderen meebrengen, dan verlaat hij woedend het caféterras en gaat hij verongelijkt binnen zitten. Verder sukkelde de schoolbus weer langs het terras. Een enorm gevaarte dat zelden meer dan tien kinderen aan boord heeft en amper past in het nauwe straatje met ons enige stoplicht. Ik heb het weleens met de burgemeester over gehad: waarom doe jullie geen kleinere bus? Ja, zei hij, maar hij ging er niet over. Dat verbaasde me niet. Er reden ook steeds tractoren met rammelende aanhangers langs: de druivenpluk is begonnen. Dat wist ik al een paar dagen. Tegen een uur of zes wakker gemaakt door die zelfde geluiden vanaf de overkant van de rivier. Ik ben geen liefhebber van herrie in het holst van de ochtendstond, maar in druivenverband kan ik het hebben. En volgens Jeanne-Marie die in de plaatselijke cave de wijn verkoopt, zit het dit jaar wel snor met de oogst. We krijgen misschien wel top-rosé. De altijd kritische Pens uit Amiens had zo zijn twijfels. Was het in het voorjaar niet heel erg nat geweest? Nou ja, hij was toch meer van de rouge. De burgemeester, als altijd aan het mineraalwater, wist zeker dat het wel goed zou komen, we moesten maar op Jeanne-Marie vertrouwen.
Het gesprek van de dag hadden we te danken aan de krant die berichtte dat er plannen waren voor de aanleg van een heel parc photovoltaique, vele hectares zonnepanelen bij ons in de buurt. “Echt waar?”, vroeg de jonge président van het Office du Tourisme. Hij had, zoals volgens mij wel vaker, geen krant gezien en hij klonk verontwaardigd. Hele velden van die panelen, daar trek je geen toeristen mee. De burgemeester dacht te beginnen aan een betoogje over energie van de toekomst. Hij is een beetje eco, trotst op de twee laadpalen in het dorp, waar nooit iemand gebruik van maakt. We rijden diesel. Hij werd meteen onderbroken door Francies, die ongewoon fel vaststelde: “Hersenspinsels van die lui in Parijs.” Jacqueline, die enigerlei functie op de mairie vervult, verklapte dat de ambtenarij in haar omgeving er ook niks in zag. Wat de burgemeester meteen weer ontkende. De Brulboei, die de oversteek naar het terras had gemaakt, riep dat het voor hem als jager potverdomme al moeilijk genoeg was, hij zou desnoods op die panelen gaan schieten. De Pens uit Amiens opperde een petitie om de plannen tegen te houden.
Toen de moeder van Francies er even bij was komen zitten en we haar hadden verteld waarover we het hadden, vertelde ze dat ze het al gelezen had en ja, natuurlijk was ze vóór. “Ga toch eens met je tijd mee, jongen!”, klonk het. Ze keek haar zoon streng aan.
Francies ging een glas rosé voor haar halen.
