Ik heb via internet jurkjes gekocht bij Showroom Privé voor bij elkaar zo’n slordige € 600. Ik heb in Noord-Frankrijk voor circa € 240 uitgegeven via Eptimum, wat dat ook moge zijn. Bij Groupon en Paypal sta ik inmiddels voor ruim € 160 in de boeken. En ik heb iets van € 222 uitgegeven aan taxicabs/limousines van Uber. Kortom, mijn creditcard is gehackt. Niet gestolen, niet verloren, gewoon gekraakt. Waarschijnlijk tijdens een zakelijk etentje in een vertrouwd restaurant aan de kust een ruime maand geleden. Niks gemerkt? Nee. Al duurde het (met het inzicht van nu) wel verdraaid lang voor de ober met m’n kaartje en het bonnetje terugkwam. Die tijd zal wel nodig geweest zijn om de boel te skimmen, als dat zo heet.
Niks gemerkt aan m’n rekening courant? Ook niet. Ik krijg via internet te zien wat daar gebeurt. Eens in de maand zit daar zo’n kaartjesafschrijving tussen.
Dat was onlangs. En toen gingen alle alarmbellen af. Normaal gaat mijn uitgavenpatroon om bescheiden bedragen, ik gebruik dat kaartje uitsluitend als het zakelijk moet. Dit keer schoot de afschrijving riant over de 1000 euri. Zakelijk? Jurkjes?
De ING aan de telefoon. Of ik bepaalde betalingen had gedaan?
“Nee! Natuurlijk niet!” Maar ja, die lui kennen mij uitsluitend als kaartnummer. Hoe zouden ze kunnen weten dat ik op afgetrapte kaplaarzen in een verwassen spijkerbroek en sleetse ‘pull de camionneur’ door de Zuid-Franse modder banjer? En rond rij in een zoveelstehands 4×4? Dat wufte jurkjes en limousines niet echt binnen het karakterplaatje passen?
Of ik dus maar even wilde bewijzen dat ik die uitgaven echt niet gedaan had.
“Maar hoe dan?” vroeg ik wanhopig aan de heus wel vriendelijke fraudehelpdeskmedewerker. Godlof was men wel zo verstandig geweest om meteen mijn kaartje te blokkeren.
“Nou, we sturen u per post een brief, met een lijst, en dan kunt u daarop invullen wat u wel en wat u niet herkent.”
“Mag dat ook per email? Ik vul dat lijstje in, onderteken, scan de boel en stuur alles binnen no time terug.”
De fraudehelpdeskmedewerker was de beroerdste niet. Ik mocht terugbellen als hij zijn supervisor had gesproken. Een half dagje later.
Natuurlijk kreeg ik hem nooit meer aan de lijn. Wel een pittige collega die meteen een mail stuurde met een duidelijke brief en fraudelijst die -hoera!- gewoon per mail terug mocht worden gestuurd. Ze regelde ook meteen een nieuw kredietkaartje.
Het werden spannende dagen. En jawel, een aantal van de frauduleuze betalingen is inmiddels teruggedraaid. En ik kreeg een nieuwe creditcard.
Bij de eerste keer dat ik hem probeerde te gebruiken werd ie meteen geblokkeerd. Volgens alweer een andere fraudehelpdeskmedewerker vanwege een verdachte transactie.
“Wat was dat dan?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Iemand wilde een boek kopen bij bol.com.”
“Ja, dat was ik zelf.”
En dat was m’n eigen boek ‘Opgestroopte mouwen’ dat ik aan een zakenrelatie cadeau wilde doen. Gaat via bol.com sneller en voordeliger dan via mijn uitgever. Maar ja, dat kon de fraudehelpdeskmedewerker natuurlijk niet weten.
“Hm”, zei de fraudehelpdeskmedewerker, “misschien kunt u in het vervolg maar beter aankopen doen die in uw uitgavenpatroon passen.”
“Zoals?”
“Een etentje.”
Er volgde een bedachtzame stilte. Ik proefde iets van jaloezie. Ik begreep dat ik bij de ING bekend sta als een mazzelkont die zomaar in een strandtent kan gaan lunchen in het mondaine Zuid-Frankrijk. Klopt. Maar da’s werk hè. Nou ja, als ik dat kaartje gebruik dan.
Ik hield er een beetje ranzig gevoel aan over. Big brother ING is watching you. De bank ziet niet alleen waar je je kaartje gebruikt, maar ook waarvoor. Ik voel er steeds vaker voor om alles maar weer gewoon cash te betalen. Maar of dat nog gaat lukken? Ik vrees dat ik de tijdgeest tegen heb. Kijk hier maar.
Doe mij maar cash
Dit bericht delen op:
Ja leuk, de bitcoin. Daar was toch ook al gelazer mee? En goud is me toch wat zwaar om mee te zeulen. Laat staan dat ik er ieder keer eens tukje af wil zagen om gepast te betalen…
Volgens mij is is er nog maar één redding voor de economie (en het milieu): de weggeef- en ruilgroepen op Facebook…
Je kon weleens heel dicht in de buurt van het gelijk zitten PeterHurk….
ruilhandel is in Frankrijk verboden, uiteraard.
nu maar hopen dat burgerlijke ongehoorzaamheid nog kans van slagen heeft
Van verboden hebben we hier op het platteland nog nooit last gehad Tien. We ruilen wat af! :-]
Er is een handig appje van ING Nederland, waarin je dagelijks niet alleen de bewegingen op je rekening kunt volgen, maar ook die op je ING creditkaart. Die laatste komen iets trager binnen, maar binnen een dag kun je toch wel zien wat er gaande is. Ik heb alleen maar goede ervaringen met de mensen van de ING helpdesk.
Ik gruw van appjes Huibree. Word je nog meer gevolgd. En ja, de helpdeskmedewerker deed het prima.
Van giro, postbank kwam ik bij de ING terecht.
Nu ben ik al weer even overgestapt naar een duurzame, mensvriendelijke bank.
Het van tel tot tel gevolgd worden heeft niet mijn voorkeur.
Vriendelijke groet,
En jij dacht dat die duurzame mensvriendelijke bank dat niét doet Rob?
Mijn saaie en eenvoudige uitgavepatroon is oninteressant …..
Vrolijke groet.
Ja, dat dacht ik ook. En jouw duurzame bank is geen haar beter dan ING Rob. Kijk hier maar ff (bijvoorbeeld onder ‘voor welke doeleinden’…) https://www.triodos.nl/nl/over-triodos-bank/privacy-cookie-statement/
Bij toeval ben ik bij die andere bank in Nederland terecht gekomen.
Al heb ik ook vertrouwen in Triodos.
Vriendelijke weekendgroet,
En welke andere bank mag dat wezen?
http://www.asnbank.nl/particulier/home.html
Vriendelijke groet,
Dan zit je gewoon bij de SNS Reaal groep Rob. Klik hier even http://www.asnbank.nl/particulier/voorwaarden.html (klik dan op de cookies en privacy-link. En klik in de pdf dan vooral even op ‘ondernemingen’. Dan weet je hoe on-privé je gegevens zijn…
is dat wat; ik heb niet eens een creditcard, wat een rust! zelfde met het niet bezitten van een smart- I- of android phone, of hoe ze het willen noemen. als je je er niet prettig bij voelt, stop dan met het hebben van alle zaken die je angst aanjagen of anderszins een ONprettig gevoel!
Ja, dat is wat: dat is het grootste gelijk van de wereld. Maar ja, in mijn vak moet ik dingen doen die daar haaks op staan….
Dan toch maar weer betalen met de oude vertrouwde franse cheque?
En de rij achter je bij de supermarktkassa almaar zien groeien Harry?
Ik ben al begonnen met ruilen. Brood tegen groente, onze potjes knorretjes-vlees tegen een helpende hand, schoonmaken voor balen stro en hooi, een ruime om op adem te komen voor het snoeien van 2 lindeboompjes :-) het groeit
in het voorjaar las ik een interview met een, op digitaal gebied, hoog geleerde heer Prof. Dr. je kent dat wel.
de man adviseerde banken hoe hun digitale wereld te organiseren.
aan het eind van het stukje kwam een aap uit de mouw, en bekende hij de eigen financiën gewoon via schriftelijk overschrijvingen te regelen.
heel veelzeggend!!!
Klik even op de link onderaan m’n stukkie Maaike. Ook heel veelzeggend.
ja had ik al gelezen op de site van de telegraaf
de schrik sloeg me om het hart
maar de persoon van wie het afkomstig is behoort niet tot de beleidsmakers
hij is weliswaar financieel onderlegd maar zijn stukje is verder nogal vrijblijvend
Gelukkig maar Maaike, ik word liever niet in een bepaalde richting geduwd of een mening opgedrongen.
Hi Renee,
Zouden ze bij de Ing bank stiekem denken, dat jij nooit met afgetrapte laarzen, vale broeken en verwassen T shirts, in een dure strandtent aan de Cote d’Azur gaat eten, vandaar die begrijpelijke afschrijvingen voor dure jurkjes etc.
Nooit je kaart afgeven, laat de ober maar met zijn appareil aan tafel komen.
Goed weekend, hoop dat je heel snel je geld weer terug hebt.
Jacqui.
Dat doe ik ook zelden Jacqui. Maar het was een vertrouwd adres, en ik was in druk gesprek. Overigens was het geen dure strandtent maar een eenvoudig eethuisje.
ruilen verboden, haha, moet je hier op de markt eens kijken onder collega’s…….maar goed dat de Fransen geen NL lezen en google translate niet goed werkt haha, anders gingen ze nu de markt op om te controleren. Overigens is de bitcoin waarde
loos!
Precies Agnes! :-]
Moet zeggen dat het mij nooit is overkomen. Ik hanteer met mijn Franse en Nederlandse credit-cards één gouden regel: ze verdwijnen niet uit mijn gezichtsveld. In restaurants komen ze meestal met zo’n draagbare kaartlezer en anders ga ik wel naar de balie waar een terminal staat.
Bij mij ook zelden of nooit Steven, maar ik was druk in gesprek en de kelder was me te vlug af. Toen ik het te lang vond duren en aanstalten maakte om naar de counter te gaan, kwam ie snel naar buiten…..