Het was voor het eerst echt warm, wel 30 graden, toen ik van de parking annex boulo-drôme in minder gezwinde pas naar het café sjokte voor het dagelijks apéro met Francies, mijn vriend de aannemer. Ik zag dat er boven het café en de tabac ineens de Franse tricolore wapperde. Die vlaggen hangen er anders nooit. Francies was er al en ik vroeg: ‘Vanwege de verkiezingen zeker?’ ‘Nee, natuurlijk niet, idioot. Het Europees kampioenschap voetbal, we spelen vanavond.’ Ik was minstens verbaasd. Voetbal telt hier niet zo. We volgen wel zo’n beetje wat Olympique Marseille en OGN Nice in de competitie doen, zeker als er tegen dat gehate Paris Saint-Germain wordt gespeeld. Maar we zijn dus vooral fan van rugby en met Toulon hebben we een serieuze eredivionist. ‘Als één man achter Les Bleus?’, vroeg ik. ‘Ja, natuurlijk!’, doceerde de decibellen-freak die ik de Brulboei noem op zijn vertrouwde wijze. Ook vanwege de hitte leek het me verstandig te zeggen dat ik Frankrijk wel kampioen zag worden. Dat meende ik trouwens.
Chef moet natuurlijk president zijn
Het werd druk aan ons tafeltje. Heel veel toeristen waren er nog niet. Dus de onlangs benoemde chef van het Office de Tourisme was er ook bij komen zitten. Chef moet vanzelfsprekend president zijn. Voor minder doe je het zelfs in ons dorpje niet. Hij heet Bernard en is naar onze dorpse normen overdreven jong, ik denk iets van 30. Hij heeft me weleens gevraagd of ik verstand van publicité heb. ‘Echt niet’, antwoordde ik. Ik heb liever niet dat ons dorp door nog meer toeristen wordt ontdekt Wat dat betreft ben ik bijna een volksvertegenwoordiger. Want behalve de burgemeester en de twee horeca-ondernemers die ons op de kaart willen zetten, pleit iedereen voor tranquillité, rust.
Een anti Le Pen-demonstratie
De Pens uit Amiens was erbij komen zitten, zijn pastis voor midi. Een gepensioneerde onderwijzer uit het hoge noorden die in elk geval fysiek nogal enig gewicht in de schaal legt. Alsof hij niet weet dat ons dorpje 100% Le Pen is, vroeg hij me of ik mee ging naar een anti-ulra rechtse demonstratie in de heel grote stad verderop. Een paar jaar geleden heb ik op verzoek van Francies meegedaan aan een actie van de Gele Hesjes bij een péage op de autoroute. In de praktijk: meer dan een uur auto’s door gezwaaid, doorrijden! De slagboom stond open. Ik had me de kladderadatsch van de Revolutie iets spannender voorgesteld. Ik heb nog wel zo’n geel hesje in mijn auto. Je weet maar nooit.
Ik zei dus nee tegen de Pens en de burgemeester die er ook al bij was komen zitten (met zijn eeuwige ’statement’ van een glas mineraalwater, althans in het openbaar), wees erop dat de orde gehandhaafd moet blijven. ‘Welke orde?’, vroeg De Brulboei op z’n geheel eigen wijze. Het was ondertussen al tegen half drie. Ik beloofde Francies, de Brulboei, de burgemeester en Bertrand dat ik vrijdagavond naar Frankrijk-Nederland in het café zal komen kijken. En dat ik voor Les Bleus zou zijn. Dat is ook zo. En bovendien beter voor mijn ‘reputatie’ in het dorp.
