Gezellig, de familiejacht

Vanmiddag uit eten geweest. Zo’n zondagslunch in de beste Provençaalse traditie, dus langdurig, gul en rijkelijk besproeid. Ik koester lang niet alle tradities bij mij in de buurt, maar deze toevallig wel. Een huiskamerrestaurant, vrijwel altijd hele generaties van een omvangrijke familie aan tafel, een heel speciale sfeer, ik prik er graag een vorkje mee.
Het was vandaag ook de laatste kans van het jaar en eigenlijk ook van deze winter, want behalve met Noël en Sylvestre -wanneer je een veel te duur en van de ganzenlever vergeven standaardmenu door de strot geduwd krijgt- gaat alles hier tot maart in diepe winterslaap. Om voor de hand liggende redenen eet ik geen ganzenlever. En ik wil ook geen in beton gegoten ‘feestmenu’s’, ik wil voor m’n goeie geld wel wat te kiezen hebben.
Hoe dan ook, voorlopig onze laatste buitenshuise zondaglunch. We kozen voor ons favoriete adres en er viel toevallig meer te vieren. Ik had me dus netjes in mantelpak gehesen en zelfs iets van ‘talons’ aan de voeten geschoven. Dat was ik dan weer even vergeten toen de echtgenoot riep dat de honden voor vertrek nog een rondje moesten doen. Ik heb de bagger er weer redelijk af weten te boenen.
Het werd een memorabele lunch. Mijn man en ik hadden ondanks 34 jaar uit eten gaan meer dan genoeg te bespreken, maar met een half oor luisterde ik -heel onbeschaafd- een gesprek aan de naastgelegen tafel mee. Een rijk uitgedoste bling-madame van een jaar of 60 eiste van haar vader of haar buurman van zo te zien tegen de 80 en nogal een Parkinson-patiënt, dat hij moest ‘opruimen’.
Wat, dat werd niet helemaal duidelijk. Maar in elk geval wilde ze de gendarmerie niet meer aan de deur.
Ik werd afgeleid door de overhaaste ober die de wijn vanaf de overkant van de tafel spetterend het glas in plempte, op een haar na mijn brood wegkaapte en om de haverklap kwam kijken of de volgende gang al door kon. In deze zaak word je normaal gesproken superieur bediend. Door mevrouw zelf, haar man runt de keuken. Nu was er een soort stagiair ingezet. Een eigentijdse Tinus Plotseling die sneller dan het geluid de aftocht wenste te blazen. Hij had bij wijze van spreken zijn ski’s al ondergebonden om ruimschoots voor de eerste sneeuwval zijn favoriete pistes te kunnen bereiken.
Bij zoveel haast kan ik ineens tergend langzaam eten. We rekten het tot ver voorbij drieën, zo ongeveer de normale tijd om een lunch buiten de deur hier in de Provence af te sluiten.
We hadden het overdreven keurig bij één flesje met z’n tweeën gehouden, (nou ja, even afgezien van de ‘petites salopperies’ bij koffie). Dus toen ik op de terugweg langs de départementale een gezellig gezinnetje in feloranje hesjes ontwaarde dacht ik niet meteen aan een delirium tremens. Wel aan absolute gekte. Daar stonden ze echt! Vader, moeder, zoontje van een jaar of zes/zeven. Geweer over de arm, klaar voor de jacht, aan de rand van de steile, smalle strook armetierig kreupelhout tussen ons semi-snelweggetje en de gruwelijke suikertaartennieuwbouw onderaan het talud. Eén stapje achteruit en het kind was ongetwijfeld door een langs racende auto gegrepen. Eén stapje vooruit en het was het talud afgedonderd in de vuurlinie van pa of ma, of op z’n eigen donderbus geklapt.
Jagen? Er valt in dat deel van de overbevolkte plaine geen wild te bekennen. Everzwijnen hebben al lang geleden besloten dat de vuilnisbakken van de stille dorpjes in de heuvels een prima voedselbank vormen, herten zijn daar beneden alleen in de kerstvertoning van Walt Disney’s nagesynchroniseerde Bambi te bewonderen, en ook konijnen hebben allang het hazenpad gekozen.
De conclusie was duidelijk: stadse fratsen van grootstedelingen op vakantie in hun peperdure tweede huis, die bij de ‘chasse-et-pêche-de-luxe’ een ‘authentieke’ jachtoutfit hadden aangeschaft om ook eens het eigen kerstwild af te knallen op het ‘ongerepte’ platteland. En zo en passant aan junior te leren hoe ‘oer’ ze eigenlijk in wezen gebleven zijn. Als ICT-medewerker en deeltijd-marketingassistente. De familiejacht als hoeksteen van de samenbeleving.
Ik werd er niet alleen een beetje misselijk van, maar eigenlijk ook heel erg boos. Alsof we hier al niet genoeg te stellen hebben met jagersonbenul uit de directe omgeving. En je kunt er op wachten hè, ‘un accident cherchant à se produire’.
Ik kijk voorlopig maar even niet in de kranten.