Griep

Een man met griep is geen grapje. Míjn man met griep is een regelrechte ramp. Niet vanwege die griep, die gaat vanzelf wel weer over. Maar vanwege zijn beleving van die griep; de man met de zeis staat bij wijze van spreken al handenwrijvend om het hoekje van de deur te loeren, maar wil pas definitief toeslaan als alle martelstadia van snot & kwijl zijn doorlopen. Zoiets. En dat ik dus vooral goed moet beseffen dat er hier wordt geléden!
Dat besef ik terdege, de vraag is alleen door wie.
We zijn nu bezig aan dag twee en even afgezien van de dagelijkse beslommeringen, zoals daar zijn het werk (toch al gauw een dagtaak), het in elkaar knutselen van ontbijt, lunch en diner (ook al gauw een dagtaak) en het verzorgen en uitlaten van het viervoetig gespuis (meer dan een dagtaak) lijkt het nu ook nog alsof ik op de ‘urgence’ van een grotestadsziekenhuis ben aangesteld. Vanuit de slaapkamer -en als het daar niet lekker woelt, vanuit de woonkamer- kreunt & steunt het: er moet dit, er moet dat, en er moet vooral voortdurend wát. Meneer houdt de handen niet alleen aan de zakdoek, maar ook aan de knoppen. Overigens vooral die van de afstandbediening van de télé, want je moet natuurlijk wel het nieuws bijhouden, en uiteraard de sport. Dus vanavond zit hij zwaar lijdend op de bank bij het vlammend haardvuur waarvoor ik het hout heb aangesleept, om onder het genot van een door mij in elkaar gedraaide geneeskrachtige bouillon en geflankeerd door een tevreden tegen hem aanschurkende hond ter linker- en ter rechterzijde, grommend de verrichtingen van Ajax (zijn oude cluppie) en Feyenoord (yep, moi, nog steeds een beetje Rotterdamse) de strijd om de Nederlandse landstitel te volgen in de zekere wetenschap dat die gloeilampen van PSV hoe dan ook kampioen worden. Terwijl er normaal gesproken toch echt meer belangstelling bestaat voor de verrichtingen van ‘onze’ Zuid-Franse clubs als Olympique Marseille (landstitelkandidaat), OGC Nice (eeuwige underdog), AS Monaco (fout Russisch geld), alsmede het arrogante hoofdstedelijke Paris St.Germain met ex-Ajacied Zlatan en teveel centjes uit Qatar. Waar dan heerlijk over van mening verschild kan worden. In de huiselijke kring zijn we het eigenlijk over maar één club echt eens: Rugby Club de Toulon, lands- en Europees kampioen. Daar zijn we toevallig allebei uitgesproken fan van.
Maar ja, dat griepseizoen dat hier in de Provence thans in alle hevigheid heerst, plus de gierende mistral die de pannen bijkans van het dak ranselt, maakt de beknopte huiselijke kring conflictgevoelig.
“Koffie?” zal ik straks na de maaltijd met het bordje op schoot bij de tv nonchalant vragen.
“Dgnoe maaj gnaasje majc debij”, voorzie ik als antwoord.
Ik zal er gezellig twee intappen. Scheelt niet alleen een huwelijkscrisis, want als die griep straks vanzelfsprekend op mij is overgeslagen, wordt er in elk geval nog geswifferd.
Hoop ik.