Ik ben geen cinéfiel, maar toch voelde ik me een heel klein beetje aangesproken toen ik las dat de filmacteur Max van Sydow op 90-jarige leeftijd is overleden. Hoezo dan? Nou, beetje raar verhaal. Hij en ik woonden een tijdje in het zelfde dorp in de Var. Omdat hij in een Jaguar reed, trok hij enige aandacht. In die tijd ging het in het arrière-pays nog om 2CV’s en R4-tjes. Ik had geen idee wie die man was. Als we toevallig tegelijkertijd bij het station de service stonden te tanken, zei hij geen boe of bah. Stuk chagrijn. Ook nooit in het café.
La Poste had in het dorp de distributie van brieven en dergelijke toevertrouwd aan facteur Joëll. Ook een van die minder slimme ideeën waar La Poste patent op heeft. Het probleem was dat Joëll ook in de vroege ochtend altijd zijn onvoorwaardelijke steun aan Sire Alcohol betuigde. Het was daardoor vrij gewoon dat je post ontving die helemaal niet voor jou bestemd was.
Zo ontving ik een keer een dikke envelop die geadresseerd was aan ene Mister M. von Sydow. Geen idee natuurlijk wie dat was. Maar in het café bracht de Canadese – naar eigen zeggen – actrice die ook al jaren in het dorp rondhing, uitkomst. “Max? Weet je dat niet? Dat is die Jaguar, Hollywood, films!”
Ik liet haar de envelop zien, ze woog hem in haar hand. “Volgens mij een filmscript”, zei ze. Heel even overwogen we de brief open te maken. Misschien hadden we wel goud in handen.
Pas de volgende ochtend ging ik naar het postkantoortje. “Verkeerd bezorgd”, legde ik uit. Nooit zal ik weten of ik Von Sydow aan een nieuwe rol heb geholpen.
Toen hij uit het dorp vertrok, verkocht hij zijn Jaguar aan de toen al 70-jarige hotelbaas. Die heeft er nog jaren in rond gereden. “Kijk, daar gaat Van Sydow”, zeiden we als we hem zagen.