Even lunchen bij Ducasse

(klik op de foto om te vergroten)

Vanwege een ‘rendez-vous’ (helaas alleen iets zakelijks hoor) moest ik in Alpes-de-Haute-Provence zijn en dan laat ik me de kans niet ontnemen even door te rijden naar Moustiers-Sainte-Marie, een van die ‘plus beaux villages de France’ en naar mijn idee ‘plus beaux plus’. Op 600 meter aan de voet van twee rotsachtige kliffen en die rare ster boven het dorp. Én je hebt er La Bastide de Moustiers, een superieur gelegen auberge van Alain Ducasse, wereldwijd met zo langzamerhand ontelbare Michelin-sterren onderscheiden. Ook in La Bastide moet je altijd reserveren, maar ik waagde de gok en liep naar binnen, in het besef dat ik een budgettaire aanslag uitlokte. Ducasse is nooit goedkoop, in de dubbele zin van dat woord.
Er had iemand afgebeld (coronavrees?), ik had de mazzel dat er een tafeltje beschikbaar was. Ik sms-te snel mijn zakelijke relatie en zei waar hij me kon aantreffen. Met betrekking tot de onderhandeling waar ik tegenop had gezien, begreep ik dat ik een voorsprong had opgebouwd.
Bij La Bastide zou je wel gek zijn als je niet eerst een kijkje neemt in de ‘potager’ (moestuin). Want kijk, dat is wat mij betreft het aardige van Ducasse, hij heeft dan wel wereldzaken in Parijs, Monaco en nog zo wat van die ‘internationals’, maar zijn hart ligt bij de moestuinen van de Provence. Heeft ie me lang geleden een keer verteld en ik geloof hem.
Na de moestuin kozen we voor een 4-gangen lunch van € 75. Als je de kaas overslaat, is het € 65. De kaart is beknopt (altijd een goed teken!), maar toch voldoende keus. Ducasse is er natuurlijk (bijna) nooit zelf, maar hij heeft ook een reputatie als meester talent-scouting en opleiding. La Bastide heeft hij toevertrouwd aan chef Frédéric Garnier van wie ik denk dat hij bewonderd zou worden door Roger Vergé, de helaas overleden ‘uitvinder’ van ‘la cuisine du soleil’ (de keuken van de zon), aan wie ook Ducasse schatplichtig is.
We begonnen de maaltijd met aan de ene kant van de tafel een koude minestrone van witte bonen met basilicum, ik koos voor coquillages met peterselie en huisgemaakte pasta. Voor het hoofdgerecht was er even discussie: duif uit de Luberon geldt als de ‘signature dish’ van dit adres, maar ik eet om voor de hand liggende redenen geen vlees (ja, beetje onhandig in mijn vak) en mijn gesprekspartner zag meer in gerookte aubergines met postelein en lamsvlees.
Ik koos voor ‘maigre’, een baarsachtige witvis, niet ‘gekweekt’, met venkel en citrusvruchten.
Voor het dessert knikten we elkaar al heel tevreden toe. Met die bespreking kwam het wel goed.
De afsluiting werd gevormd door mijnerzijds een jong koeienkaasje met donker fruit en tegenover me, perzik met een als schaafijs vermomde thee van verveine.
We wilden elkaar bijna een hand geven toen we weer naar onze auto’s liepen.
Maar dat mag dus niet. https://www.bastide-moustiers.com