Ik geloof dat ik de meest truttige honden van de hele Provence heb. Vroeger (ja ja, vroeger) toen…
Kijk, ooit had ik een hond die whiskey dronk. Als water. Logisch wel, het was een Ierse wolfshond dus wat wil je. Ik schrijf trouwens met opzet whiskey, want zo schrijf je dat op z’n Iers. En Liam bliefde uitsluitend een slokje van eigen bodem. Zat er een shot Scotch in je glas, dan wandelde hij er met opgetrokken neus aan voorbij. Maar zat er een Jameson of – nog beter – een Tullamore Dew in, dan moest je goed oppassen want dan kon je tuimelaar zomaar in één snelle haal van zijn indrukwekkende lap tong geheel geleegd zijn. Moet ik er even bij vertellen dat een Ierse wolfshond van tamelijk indrukwekkende afmetingen is, formaat Deense dog, die kant uit, maar het is wel een windhond dus geschapen om te rennen. Net als al onze honden was Liam een asielzoeker, eentje die een onmogelijk bestaan had geleid op een flatje in de Haarlemse binnenstad, in een kamertje met louter kranten en hondenstront op de vloer. Hij was bedoeld voor de fok, maar miste een bal (nee, geen speelbal, een teelbal), niks meer waard. Als het even kon gingen we uitwaaien op het strand van Callantsoog waar ik toen nog in de buurt woonde, dan kon ie rennen. Maar Liam was niet bij te houden. Als er een terreinwagen van de kustwacht over het strand racete was die kansloos. Liam ging er achteraan, rende er een rondje of wat omheen, en bracht hem tot stilstand. Er was in die tijd ook een truttige Yorkshire terriër in huis, alweer zo’n afdankertje dat door de eigenaar was weggedaan omdat z’n kind er allergisch voor was, waarna er een hoogst modieuze schapendoes voor in de plaats kwam. Een hond is een hond, dus ook Kerrie namen we mee naar het strand, hij leek het leuk te vinden. Tot Liam er een gewoonte van maakte om tijdens de afdaling van het duin in volle vaart even een manhaftige poot voor dat pluisballetje te zetten. Na de zoveelste tackle hield Kerrie het voor gezien. We vonden hem terug in het cafeetje in het dorp aan de andere kant van het duin, op een barkruk, bakje bier (aangelengd!), bordje chips voor z’n nuffige neusje. Dat werd zijn stamkroeg, na afloop van zo’n strandwandeling was hij steeds moeilijker mee te krijgen. Ik weet het, het begint erop te lijken dat al mijn honden een kroegverleden hebben en ik hoor de commentaren al aanzwellen. Maar heus, ze deden het zelf, van dierenmishandeling was geen sprake.
Maar tegenwoordig heb ik dus te maken met honden die karnemelk drinken. En dat is wél mijn schuld. Of liever gezegd, de schuld van parasieten. Vlooien, teken, het bekende tuig dat elke zomer weer gulzig inzet op een luizenleventje in de vacht van m’n viervoetig gespuis. Bon, je voorziet ze van een vlooienband, je druppelt ze in met de ‘gouttes’ van de dierenarts en nog meer chemische troep. Helpt niet. Je smeert ze vol met lavendelolie, wast ze met savon de Marseille, smeert de etensbak in met knoflook, amper resultaat. En dan zegt iemand op het dorp tegen je: “Joh, kopje karnemelk! Vinden ze heerlijk. En nergens meer last van.”
Yeah, right. Ik geef ze nog liever een shotje whiskey, alleen lusten ze dat niet.
Maar ja, hoe gaat dat. Zou het misschien toch? Dus aan épicerientje op het dorp gevraagd of ze misschien ‘lait fermenté’ verkocht. Zelfs achter haar mondmaskertje zag ik de misprijzende grimas vorm krijgen die impliceerde ‘zie je wel, maffe buitenlander’. In de supermarché in het stadje verderop hadden ze de beoogde zuivel wel.
Ik schonk er de volgende ochtend wat van in hele kleine bakjes en deelde dat uit. De ene viervoeter viel er vol op aan en keek verzaligd op: ‘meer, meer, méér!’ De andere rook er eens aan en dacht ‘bekijk het maar, met je zure zooi’. Kan, je hoeft niet alles lekker te vinden. Vervelend was alleen dat na een week of wat de ene hond beduidend minder last had van ongedierte dan de andere. Dat karnemelkse gedoe leek dus te werken. Maar hoe krijg je een hond die niet van zurig houdt aan de karnemelk? “Maak er iets lekkers van”, opperde de echtgenoot, die op die manier ooit verslingerd is geraakt aan witlof (gekaramelliseerd, uit de oven).
Goed plan. Alleen, wat vond die hond nou zo lekker dat ie door het zuur heen zou bijten? Kattenbrokjes, wist ik ineens, daar was ie bestorven op! En verdomd, het werkte. Heb ik alleen nog één probleempje: de kat. Die lust dat goedje ook wel, en is razendsnel in het legen van zijn eigen bakje. Dan volgt het langzaam besluipen van zijn prooi, het met een haal wegjagen van de trage consument om zelf aan het feestmaal uit diens hondenbak te kunnen beginnen. Dat kan hond twee dan weer niet aanzien en jaagt de kat het luikje door. Tegen die tijd heb ik het wel gehad. En een beetje heimwee naar die ‘drankorgels’ bij wie nooit een vlooi te bespeuren viel. Dus als ik nou eens voorzichtig met een drupje whiskey in de karnemelk begon?