Een vers mailtje van mijn vriendin Julia Fortuin. Ze woont sinds een jaar of acht in Parijs en begon daar ooit met een blog over het Parijse leven. Ze is UX/UI designer, schrijver en illustrator. We houden elkaar op de hoogte van onze ervaringen, zij in de lichtstad stad, ik op het platteland.
Hi Renée,
Ik schrijf je deze keer vanuit een smalle tunnel, waar een klein stipje licht op de horizon is, maar de lengte daar naartoe onbekend. We hebben onze hoop gezet op Kerst. In de tunnel is er vooral werk en slaap. De online apéro’s hebben plaatsgemaakt voor zwarte humor op WhatsApp, en het applaus om acht uur ‘s avonds is vervangen door clandestiene wandelingen en bezoekjes. De tunnel is helaas te nauw om nog aan het leed in de ziekenhuizen te denken.
Deze week maakte een Duitse journaliste Frankrijk uit voor Absurdistan en ik moet toegeven dat ik haar daar dankbaar voor was. En misschien vergis ik me, maar is het niet tekenend dat er nota bene iemand uit het buitenland nodig is om te zeggen dat de situatie hier nogal dictatoriaal is? Het ontbreekt niet aan kritiek op het sluiten van de ‘petites commerces’, het fitten tegen Amazon, het opnieuw roepen voor publiek geld. Maar ik hoor bijna geen Fransman klagen over de 1 km regel. Terwijl: in feite zijn we gevangen gezet. Als cavia’s lopen we rond in een cirkel die we sinds maart al tot vervelens toe hebben verkend. Hetzelfde geldt voor de ‘attestation dérogatoire’. Er wordt wel wat over gemord, maar deze Franse uitvinding wordt grotendeels toch geslikt.
Ondertussen zijn de parken met het zachte weer goed vol en schrijft een vriend me dat hij al meerdere malen bij mensen is uitgenodigd voor een dinertje. Een dinertje! Niet zomaar één op één, maar met vriendengroepen! Bij dat soort informatie voel ik me opeens weer buitenlander. De Franse regering behandelt z’n volk als kinderen, en het volk gedraagt zich… als een stel kinderen. Frankrijk, autoriteit & rebellie – hoe zou het ook anders zijn in deze 21e eeuw.
Overigens heb ik mezelf ook enkele vrijheden gepermitteerd en voeg ik me naar Nederlands model (moet ik knarsentandend toegeven dat hun aanpak toch “intelligenter” is?) Zo dineer ik af en toe bij mijn Tibetaanse buurvrouw die onder mij woont. Ze heeft jarenlang in restaurants gewerkt en kookt onbeschrijflijk lekker. Zij kookt, ik breng de wijn, en omdat ze wel wat extra kan gebruiken tijdens haar chômage, verkoop ze de spullen die ze kwijt wil op internet. Tegenover mij woont mijn zanglerares, voor wie ik tijdens deze gevangenschap even kan doorgaan als ‘professioneel zanger’ om te repeteren, met apéro na de zangles uiteraard. En mijn kilometer heb ik een beetje opgerekt naar een kleine twee, zodat ik wandelingetjes kan maken met vrienden. Ook plan ik momenteel zo’n beetje al mijn medische afspraken (tandarts, oogarts, etc.) zodat ik door het lege Parijs kan fietsen en exotische paysages kan zien.
Trots ben ik er niet op, maar ik vrees dat er zonder dit alles, iets in me gaat breken. Zojuist aan de telefoon vertelde een vriend dat ook hij ‘s nachts wakker had gelegen.
Een lichtpuntje? Dit weekend zag ik rond de pittoreske Rue Mouffetard de kleine winkeltjes weer opengaan. Ook illegaal uiteraard, maar ik voelde me weer even wat lichter. Men wil door met het leven!
Dag Julia,
Ai ai, ik geloof dat je een beetje in een depressie dipt. Een smalle tunnel, de lengte onbekend, te nauw om aan het leed in de ziekenhuizen te denken, een klein stipje licht in de verte… Zo somber heb ik je nog niet eerder meegemaakt.
Ik begrijp dat het niet meevalt, in een mini-appart, met die magere 1 km bewegingsvrijheid in de buitenruimte. Maar ik moet wel (een beetje besmuikt) lachen als ik me jou als cavia in een tredmolen voorstel. Jij toch niet? Je vertelt er meteen achteraan dat je de regeltjes oprekt! Net als zo’n beetje de rest van Frankrijk, want deze tweede lockdown gaat ‘m niet worden: ik heb nog nooit zóveel auto’s op de weg gezien tussen m’n dorpje en het stadje een eind verderop waar ik m’n ‘grote’ boodschappen haal. Mondkapjes op het parkeerterein van de supermarché? Het idee! Pas bij de ingang frummelt menigeen zo’n ding voor z’n bakkes. Politiecontrole: nul. Wist je trouwens dat Frankrijk en Italië de enige twee landen ter wereld (!) zijn die zo’n ‘attestation’ (ik noem het consequent een ‘Ausweis’, met dank aan mijn grootouders) verplicht hebben gesteld?
Het zou me verder niet verbazen als binnenkort de Gele Hesjes weer de kop opsteken. Zeker als er een vaccin verspreid gaat worden sluit ik een soort van ‘revolutie’ helemaal niet uit: men is de betutteling zat. Lieve Juul, ik wil niemand in gevaar brengen, jij ook niet, maar wat je zegt: “men wil door met het leven!” Leve de winkeltjes in de Rue Mouffetard!
Ciao, Renée
