Die Brexit. In mijn omgeving zijn een paar Britse vrienden al op de vlucht geslagen voor het echt zover was. Terug naar de Queen, cricket en – vooral – de National Health Service, die kennelijk gratis gezondheidszorg biedt. Ik weet er niets van. En dat houd ik zo.
Brexit schijnt allerlei narigheid te betekenen voor die voormalige bolhoeden in geruit golftenue die bij ons in Frankrijk bivakkeren, of er naartoe willen. Gedoe met visa en verblijfsvergunningen, volgens mij heeft zelfs het Europees Parlement nog niet uitgevlooid wat er achter de komma is afgesproken.
Ik denk dat Engelsen zich nooit echt in Frankrijk op hun gemak hebben gevoeld. Je had destijds wel die Koningin Victoria die zich aan de Côte d’Azur liet verwennen door het klimaat en die achteraf een trofee had verdiend als marketenster van het nog uit te vinden méditerrane Office du Tourisme, maar De Gaulle en Churchill, dat klikte later van geen kant.
Mijn Nederlandse moeder was destijds ook heel gauw klaar met Frankrijk en de Fransen. Ze schreef tijdens een vakantie de hele natie binnen 24 uur af. Ze was geheelonthoudster en rekende de baguette niet tot het Europees erfgoed.
Ik moest eraan denken toen Stanley Johnson (1940), de vader van de Britse premier, liet weten dat hij Fransman wordt. Hij heeft de Franse nationaliteit aangevraagd. Ook en vooral uit protest tegen de Brexit van zijn zoon.
Ik dacht: zo’n bejaarde Brit bij ons in Frankrijk, geringe kans op een gelukkige ouwe dag. Maar nu weet ik dat hij een Franse moeder had en de taal voortreffelijk spreekt.
Wie weet gaat hij ‘après-Brexit’ misschien wel als de meest verstandige emigrant van Engeland en de meest bewierookte immigrant van Frankrijk de boeken in.
En dan zal ik te zijner tijd een tamelijk opgewekt en tevens pesterig mailtje aan mijn Britse vrienden sturen.
Wat nou, weg uit Frankrijk?