“Tuurlijk”, zei de dierenarts meelevend, toen ik had uitgelegd dat het pootje van de hond er nu toch echt vervelend aan toe was. Geen acuut levensgevaar, maar een zeurende affaire, over smerige details hebben we het maar niet. “Kom maar langs om 17.30 uur, dan heb ik nog een gaatje.”
Prima, we maakten de afspraak. Even later realiseerde ik me dat dat helemaal niet kon. Ik woon niet in de stad waar de dierenarts huist, maar een dorp of wat verderop. Als je ervan uitgaat dat een consultatie – zelfs al word je keurig op het afgesproken tijdstop ontvangen – wel enige tijd in beslag neemt, dan is de kans toch gering dat ik weer voor het ‘couvre-feu’ dat om 18.00 uur ingaat, thuis zou kunnen zijn. Ik zag in gedachten de dorpschampêtre alweer met z’n bonnenboekje zwaaien: of ik even € 135 wilde aftikken. En bij te laat betalen € 375. Ik belde de dierenarts, ze had begrip en verzette de afspraak naar 12 uur, een stukje van haar lunchtijd inleverend. Het is een goeie dierenarts. Daar dacht de hond na afloop van het consult anders over, maar ik vind haar een topdoc.
En niet alleen omdat ze dat pootje feilloos behandelde en me ook nog hielp een boete te ontlopen. Ze is net als ik ernstig tegen stropers en voor het beschermen van allerhande diersoorten. We waren het dan ook roerend eens over de giga-boete die een stroper op het eiland Porquerolles (Le Var) werd opgelegd omdat hij was betrapt met z’n zakken vol met roodborstjes; rouge-gorges in het Frans, rigaou in het Provençaals. Een beschermde vogelsoort, die nog eens prachtig kan zingen ook. Meneer was zich van geen kwaad bewust, hij had gewoon een smakelijk maaltje voor de familie bijeen gescharreld.
Dat gaat zomaar niet, dat wisten de gendarmes ook wel. Vogeltjes worden hier in de Provence nog steeds gevangen met de verboden lijmstok (inderdaad, daar blijven nietsvermoedende vogeltjes tot aan hun gruweldood aan vast plakken), en met vallen/kooitjes waarin soortgenoten als lokvogeltjes zijn opgesloten. De man van dat ’familiediner’ had er negentien staan. Volgens de dierenarts en ik kwam hij er met een boete van € 12.000 nog genadig vanaf.
Op weg naar huis zwierde ik in een bocht van de weg waar nooit een straaltje zon komt, ineens over een plak ijs, terwijl het hier echt niet gesneeuwd had. Hoe die daar kwam? Waarschijnlijk doordat een automobilist uit het wat hoger gelegen bergebied ‘vergeten’ was z’n dak te sneeuwschuieren voor hij de weg op ging. Zo’n dik pak sneeuw staat vast wel stoer op je dak, maar het kan er ook zomaar afdonderen. Je staat er misschien niet bij stil, maar dat kan levensgevaarlijke situaties opleveren. In de Nice Matin vertelde een motorrijder hoe hij op zo’n pak sneeuw – die tegen de avond in een plak ijs veranderd was – onderuit was gegaan op een rotonde. Hij had mazzel, maar terwijl hij zijn motor aan de kant hees, zag hij een brommer slippen en een auto wegglijden op diezelfde sneeuwplak. Het verbaast me dan ook niet dat er een boete van € 450 staat op autorijden met een pak sneeuw op je dak. Winterboetes zijn trouwens toch wel een ding hoor. Ruitjes niet gekrabd: € 90; kentekenplaat aangevroren en onleesbaar: € 90; achterlichten onduidelijk: € 68. En die boetes tellen ze lekker bij elkaar op, dus reken maar uit.
Ik ben niet zo van schuld en boete, dat begrip heeft m’n hele gereformeerde jeugd al verpest. Maar soms hè, denk ik echt: Ça t’apprendra.”