Als ik in de buurt ben, rijd ik graag even door naar Èze, kilometertje of 18 van Nice, naar mijn idee een van de mooist gelegen dorpjes aan de Côte d’Azur, schitterend uitzicht over de zee. ’t Is er middeleeuws en tegelijkertijd ultra-eigentijds. Dat hebben die 2.500 inwoners, nogal wat ‘internationals’, knap voor elkaar.
Ik leg dan niet aan bij La Chèvre d’ Or met z’n 2 sterren, want ik vind € 90 voor een lunchmenu een nucleaire aanslag op het budget van een kleinverdiener. Ik vermoed dat je in Èze maar weinig van die mensen tegenkomt.
Ik doe de lunch steevast bij L’Alchimie in de Avenue du Verdon van chef Loïc Sinno. De echt Zuid-Franse keuken, het is maar te hopen dat hij corona overleeft.
Als gedreven liefhebber van de ‘faits divers’ stuitte ik op een berichtje uit Èze waar ik weer vrolijk van werd. Ik houd van opwinding die nergens over gaat en waar ze in Frankrijk dan juist een hele zaak van maken.
In Èze ging een Engelse inwoner van het dorp na een fietstocht even uitrusten op een bankje op de Place Figuira. Dat was net opgeschilderd, er stond geen bordje bij met ‘peinture fraîche’ (natte verf). Zo’n mededeling is wettelijk verplicht.
De Brit nam plaats en plakte min of meer vast.
Zijn wielerbroekje bleek even later onherstelbaar beschadigd. Dat wil zeggen: de verfafdruk was ‘onuitwasbaar’ en de sjieke merknaam niet meer leesbaar.
Dat kan natuurlijk zomaar niet.
De fietser diende een klacht in bij de burgemeester die de kwestie aan de gemeenteraad voorlegde. Na een heel debat werd tot een schadevergoeding van € 140,99 besloten; het was een dúúr wielerbroekje.
Èze stond zwak, dat waarschuwingsbordje had er op tijd moeten staan, en wat nou als de ‘cycliste’ justitie zou inschakelen? Je wist het maar nooit met die Engelsen.
Ik weet niets van de prijs van wielerbroekjes. Maar het viel me tegen dat de oppositie in de gemeenteraad geen nader onderzoek naar dat prijskaartje eiste.
Dan zou het wat mij betreft weer Frankrijk om te lachen zijn geweest zijn. En dat is volgens mij de echte charme van het land.