Zo hé, de immer gevreesde ‘police judiciaire’ kwam dus helemaal uit Marseille om huiszoeking te doen in het kantoor van de Conseil départemental du Var in Toulon, 63 km verderop. Je hoeft geen snuffelhond te wezen om dan een schandaal te ruiken. Handenwrijvend verdiepte ik me in de ongetwijfeld spectaculaire achtergronddetails van wat toch minstens een ‘affaire’ met een hoofdletter A moest zijn. Anders zet je het elitekorps van Marseille niet in. Toch?
Frankrijk bevalt mij niet zozeer vanwege die platitudes van de Offices du Tourisme over natuur, cultuur en die bundels zon, met ’s zomers hun uitgesproken voorkeur voor overdreven hittegolven. Ik denk dat overdrijven in Frankrijk een ‘profession’, een vak, is. Want ook op die tomeloze propaganda voor de Franse ‘wining & dining’ valt genoeg af te dingen. Niets ten nadele van een glaasje rosé, de Provençaalse limonade, maar om mondiaal pretentieus te doen over een ultra-specifieke bereiding van een dood visje à raison van een halve bijstandsuitkering, daar kun je toch alleen maar om lachen? Of huilen, als je bij zo’n chef bent aangeschoven.
Vooral vanwege onzin geniet ik in en van Frankrijk. En in dat opzicht kom ik gelukkig niets tekort.
Terug naar die ‘police judiciaire’ van Marseille, in elk geval in eigen waarneming de absolute top binnen de opsporingsdiensten. Het is amper bij te houden, maar ik geloof dat de teller van drugs relateerde afrekeningen in die stad sinds begin dit jaar alweer op 12 staat. Zou je denken: die lui zijn druk.
Nee hoor, helemaal niet. Want alle tijd om met een pelotonnetje crimefighters bij het Conseil départemental du Var binnen te vallen. Zo’n conseil is een adviesraad van vertegenwoordigers van ‘cantons’, samenwerkende dorpen. Die ook wel graag departementaal aan de bel willen trekken. Even ongetemde als lucratieve vergaderlust is ook wel een vrolijk een aspect van Frankrijk.
Wat er speelde?
Een ontslagen iemand had aangifte gedaan tegen burgemeester Hubert Falcon (1947) van Toulon, sinds 2001 ‘le maire’, en vorig jaar al in de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen herkozen. De beschuldiging luidde dat hij tussen 2002 en 2018 met enige regelmaat, af en toe zelfs dagelijks, de lunch had gebruikt in de personeelskantine van dat Conseil waar je als ambtenaar gratis terechtkunt. En Falcon was in dat kantoor geen ambtenaar. Hij zou derhalve misbruik van publieke middelen hebben gemaakt en dus strafbaar zijn.
Een hoge hotemetoot die het aardig en vast ook verstandig vindt om met ‘gewone’ mensen even wat te eten? Dat gaat zomaar niet! De rechtbank liet getuigen oproepen: Falcon nam hooguit een paar broodjes en een flesje mineraalwater. Allerminst een riant déjeuner.
Niettemin in strijd met de wet! Hij had daar niet mogen peuzelen. Althans niet gratis. Had wel gekund als hij er betaald had en daar zou dan een bonnetje van moeten zijn.
De police judiciaire van Marseille kreeg opdracht naar Toulon te reizen voor een ‘onafhankelijk’ onderzoek. Inclusief die huiszoeking in het kantoor van de Conseil. Zijn er bonnetjes?
Nee, geen bonnetje gevonden, dus ja, hoe nu verder?
De rechtbank heeft tot bedenktijd besloten. Praat je over maanden.
Uiteindelijk ben ik een beetje teleurgesteld. Ik had meer van de Affaire verwacht dan een kwestie over misschien hooguit een eurootje of wat aan broodjes en mineraalwater.
De équipe van de police judiciaire uit Marseille zal ook wel ontmoedigd naar z’n uitvalsbasis zijn teruggekeerd. Niet het èchte werk, dit.
Ik ga die mensen nu niet bellen. Het zou vast fout vallen als ik hen erop wees dat er in Frankrijk altijd wat te lachen valt. Al is het maar als een boer met kiespijn.