“€ 9,40!”, zei ik zelfvoldaan tegen de echtgenoot, terwijl ik vanuit de tabac de auto binnenwipte en hem zijn doosje sigaren overhandigde.
“Nou, die zijn dan ook flink afgeprijsd”, bromde hij ongelovig.
“Nee, ik bedoel dat ik € 9,40 gewonnen heb in de Euromillions!”
“Gewonnen, gewonnen…” was het nurkse antwoord, “je hebt meer in die firma geïnvesteerd dan dat het je heeft opgeleverd. Hoe vaak heb je al niet zo’n lootje gekocht? En hoe vaak stond er niet ‘aucun lot’ op dat bonnetje van die gokkassa? Tel al die ‘nieten’ eens bij elkaar op, en je komt aanzienlijk hoger uit dan het bedrag dat je zogenaamd gewonnen hebt. Je kunt het hooguit in mindering brengen op je verlies.”
“Ik heb het al in mindering gebracht op je sigaren.” Daar had hij niet van terug.
Maar ik moest – met tegenzin – wel toegeven dat de € 3,80 die ik met enige regelmaat gewoon voor de lol, spendeerde aan zo’n Eurogokje niet of nauwelijks rendement opbrachten. “’t Is ook maar een gebbetje hè, geen serieus systeemgokken”, mokte ik. En vond dat ik moest worden getroost met een glaasje op het kroegterras.
Daar was geen bezwaar tegen. “Als je maar niet meteen gaat zitten uitrekenen wat dit aan nóg meer verlies oplevert.”
We hadden een vriend die dat wel deed. Die heeft ooit alle Nederlandse loterijen met hun winst- en verlieskansen op een rijtje gezet en uitgerekend waar je het meeste kans maakte. Dat bleek de Staatsloterij te zijn. Ik heb er jaren trouw in meegespeeld, zelfs weleens een ‘eigen geldje’ terug gekregen. Tot ik naar Frankrijk verkaste en geen NL-bankrekening meer had, toen mocht het niet meer. Wat de Staatsloterij er overigens niet van weerhield mij lastig te blijven vallen. Zoals die keer dat ik een overoptimistisch jongmens aan de telefoon kreeg omdat m’n nummer blijkbaar nog steeds niet gewist was. “Van harte gefeliciteerd! U bent geselecteerd. Ik mag u 5 x 1/5 staatslot aanbieden. Denk eens in hoeveel geld u daarmee zou kunnen winnen!”, juichte de enthousiaste stagiair door m’n mobieltje.
“Hartstikke fijn!”, juichte ik terug, “jammer alleen dat ik van je baas niet mee mag doen.” Ik legde hem uit waarom: de NL-Staatsloterij doet niet aan landgenoten die in het buitenland wonen. De teleurstelling droop zo’n beetje hoorbaar uit al zijn poriën, hij zocht naarstig naar alternatieven. Die bleken er niet, ook niet nadat hij de verbinding geruime tijd op ‘muzak’ gezet had om met zijn leidinggevende te overleggen. ‘Of ik hem dan toch een goede beoordeling wilde geven voor dit telefoongesprek, ook al was hij nu genoodzaakt dat aanbod van die loten in te trekken’. Ik beloofde het.
Intussen waren de glazen geleegd en weer gevuld, en de ‘winst’ van m’n Eurolootje allang verdampt. “Maat stel nou”, zei ik tegen de echtgenoot, “dat ik echt een grote prijs win. Dan heb je weliswaar met enge regelmaat € 3,80 ingelegd, die je hebt kunnen afschrijven, tót je die klapper maakt.”
“Dat is nou precies het principe waarop al die loterijen draaien: hoop, zoals in ‘je weet maar nooit’. Bovendien, vul jij zelf weleens een Eurolootje in, of laat je de kassa dat doen?”
“Eh, de kassa”, moest ik eerlijk toegeven, “ik voel er weinig voor om aan de toonbank van de tabac zo’n heel formulier in te gaan staan vullen. Laat het lot maar beslissen.”
“Zou ik niet op rekenen”, zei hij, en nam een smakelijke teug uit z’n glaasje rosé. “Algoritmes, die beslissen daarover. Met zo’n kassabonnetje maak je nooit kans op een serieuze prijs. Zèlf invullen, wie weet…”
“Bon”, zei ik, “maar alleen voor deze ene keer, om je ongelijk te bewijzen”, en stiefelde op de tabac af.
Bij terugkomst aan het cafétafeltje stond er een vers glaasje rosé voor me ingetapt, het andere werd onder de besmuikt grijnzende snor van de echtgenoot gestoken.
“Kostte dat?” vroeg hij terloops.
“Het dubbele”, zuchtte ik, “en ik voel me meteen een gokverslaafde, de lol is eraf. Doe mij maar gewoon een kassabonnetje voor de vaak.”
Al kijk ik volgende week toch wel even stiekem of ik wat gewonnen heb met dat invulbriefje natuurlijk. Je weet maar nooit.