Hét gesprek van gisteren en vandaag: het overlijden van de 88-jarige acteur Jean-Paul Belmondo, in dit land beter bekend onder zijn koosnaampje ‘Bébel’.
Ik doe op dit platform soms een beetje afstandelijk als het over Frankrijk gaat, de vooral noord-Europese gedachtenkronkel die als ‘francofilie’ door de toeristenindustrie wordt uitgebuit, heeft me nooit tot psychiatrische hulp genoodzaakt.
Toen ik hier pas woonde, stierf de componist/zanger Serge Gainsbourg (1928-1991). Ik voelde wel een zekere betrokkenheid want ik had ‘m een keer ontmoet als journalist in zijn Parijse huis, terwijl ik eigenlijk voor zijn vrouw Jane Birkin kwam. Heel aardige mensen. En ik was om allerlei redenen ook gecharmeerd van de min of meer ‘chansons’ die Gainsbourg de wereld in stuurde.
Zijn hoogst alternatieve en opgewekte nogal anarchistische versie van het Franse volkslied de Marseillaise zal ik nooit vergeten. Gaf natuurlijk weer meteen gedoe.
Maar – als beginneling in Frankrijk – was ik totaal verbijsterd door de media-aandacht voor het overlijden van Gainsbourg. Ik herinner me het niet precies, maar ik denk 48 uur tv uitsluitend over hem. Alsof er in de rest van de wereld niks aan de hand was.

In restaurant Michelangelo
Ik heb daar later over nagedacht. Die Serge was qua muziektalent nou niet echt een Mozart, maar niettemin een Franse icoon. Noem het eventueel een vorm van nationalisme dat hij bij zijn dood zo ‘gevierd’ werd.
En gisteren dus de sterfdag van Belmondo. Niets anders in de media, op tv, dan dat nieuws; hele programmeringen werden omgegooid om zijn oude films, documentaires, nieuws te laten zien. Ik heb geen verstand van film, maar ik denk dat hij een grote acteur was. Volgens een Nederlands journaal zou hij in zijn nadagen min of meer uit armoe voor het theater hebben gekozen, maar dat is onzin. Hij wilde gewoon nog laten zien dat hij ook op het toneel uit de voeten kon, en niet zo’n beetje ook. Zo zette hij een formidabele Cyrano de Bergerac neer, om maar wat te noemen.
Ik heb ‘Bébel’ een keer ontmoet, nou ja dat gaat wat ver, eerder hooguit gezien, we waren alle twee te gast in het superieure Italiaanse restaurant Michelangelo in Antibes, de sprankelende gastheer Mamo was – weet ik nu – 25 jaar met Belmondo bevriend.
Hij zat een tafel verderop, werd omringd door vrienden, prima sfeertje. Ik heb nu begrepen dat bijvoorbeeld ook generatiegenoten als Brigitte Bardot en Alain Delon in hoge mate op ‘m gesteld waren. Het hondje Chippie, een bastaardherdertje dat in de steek was gelaten, heeft hij via de diervriendelijke stichting van Bardot in huis genomen.

Nationale hommage
Ik begon over de massale aandacht voor Franse sterren. Destijds 2 etmalen Gainsbourg, nu al anderhalve dag Belmondo. In de media.
Ik vind dat een heel sympathiek aspect van Frankrijk. Zoals ik het ook heel mooi vind dat er op verzoek van de president zelf donderdag een ‘hommage nationale’ voor de acteur bij Les Invalides in Parijs is, waar ook Napoléon begraven ligt.
Ik denk dat je vaak lacherig kunt doen over de Fransen, maar iets van respect staat in hun woordenboek. Ook of juist voor hun culturele helden en dat vind ik dan weer mooi meegenomen. Niet voor niks werd Belmondo in 2019 geëerd als Grand Officier de la Légion d’Honneur. Terecht.
President Macron hield bij Les Invalides een op de nationale tv uitgezonden afscheidstoespraak. Ik was oprecht onder de indruk.
Je kunt het overdreven vinden, Bébel was ‘maar’ een acteur, dus hoezo zo’n hommage? Ik vond: Frankrijk op z’n best.