Ik zal het maar eerlijk toegeven, ik heb een beetje rare hobby waarvoor ik in de huiselijke kring dan ook grandioos wordt uitgelachen. Ik blader namelijk graag door de trouwrubriek in de lokale krant. Kijkend naar de koppeltjes, de trouwuitmonstering, de gezichten en wat daarop te lezen valt, hoe ze heten en wat ze doen in het leven; ik heb er per foto binnen de kortste keren een hele levensgeschiedenis bij bedacht. Variërend van ‘ha, ze heeft hem eindelijk aan de haak geslagen’ via ‘als dat maar goed gaat’ en ‘ach gut, is het er toch nog van gekomen’ tot en met ‘zijn de kindertjes ook onder dak’ en ‘doe maar niet’.
Nee, natuurlijk gaan al die levens me helemaal niet aan, maar het aanschouwen van uitbundige hoeveelheden tule en kant, knappe pakken en pegelhoutjes, en – valt me op – steeds meer tatoeages – gaat je fantasie vanzelf wel met je aan de haal.
Ik weet ook wel dat zo’n foto een momentopname is, en dat je er zomaar door verrast kan worden als zo’n krantenjongen ineens afdrukt. Is mij ook overkomen, lang geleden.
We woonden nog niet zo heel lang in Frankrijk, het leek een leuk, romantisch idee om hier dan ook maar te trouwen. Dat gaat zomaar niet.

Papierwinkel
Wie als buitenlander in Frankrijk in het huwelijk wil treden heeft papieren nodig, veel papieren, en hoe meer papieren, des te sneller is de ambtenarij tevreden en ervan overtuigd dat het wel goed zit; een dik dossier wordt minder nauwkeurig bekeken dan een magere collectie minimaal vereiste papiertjes. Ik verzamelde alles wat nodig was, en alles waarvan ik dacht dat het wel lekker vulde, tot een uitpuilend dossier met veel Nederlandse tekst, waaraan geen enkele ‘fonctionaire’ meer serieus zou willen beginnen. Dat had een reden: één van de vereisten was een medische keuring, daar begon ik niet aan. De formulieren invullen was geen probleem, maar er moest een officieel stempel van de keuringsarts onder, dat mocht een Franse of een Nederlandse huisarts zijn, maar die hadden we niet, en aan die onzinkeuring deden we niet. Ik overwoog een serieus stempel te laten maken, maar die worden hier gecontroleerd en geregistreerd. Dus haalde ik op de speelgoedafdeling van supermarkt LeClerc een lettersetje waarmee kindertjes stempeltjes konden maken, en fabriceerde iets op naam van dokter Bokma, te Schiedam; noblesse oblige. Het zag er een beetje knullig uit, maar vanwege dat dikke dossier slipten die kerngezondverklaringen er toch probleemloos doorheen.

In een flits
Op een koude, maar stralend zonnige dag voor kerst meldden we ons bij de ‘mairie’ aan het steil oplopende straatje bovenin het dorp. Met z’n tweeën, we wilden het liever onder ons houden. De locoburgemeester verbond ons in de echt, met twee ‘fonctionaires’ als getuigen. Kosten waren er niet aan verbonden, maar we hadden voor ieder een fles champagne meegenomen, dat viel goed. We werden geëscorteerd naar het trouwzaaltje op de eerste verdieping van het gemeentehuis. Ik zei ‘oui’, en op het moment dat de aanstaande echtgenoot ‘volontiers’ zei, ging de buitendeur van het trouwzaaltje open en stormde er een fotograaf van de Nice Matin binnen: flits! en hij was weer weg, ons verbijsterd achterlatend. We waren toch op de eerste verdieping? Klopte. Maar door dat steile straatje had elke verdieping een deur die op straatniveau uitkwam.
‘Voor de trouwrubriek’, verduidelijkte de loco schouderophalend.

Geen kleine
De dagen erna ploos ik de kranten uit, maar er dook gelukkig niks op.
Een ruime week later kwamen de echtgenoot en ik monter de dorpskroeg binnengestapt. Er werd een beetje gniffelend naar ons gekeken. De vrouw van de bakker stond tegen een tafeltje geleund de krant te lezen en keek me onderzoekend over haar bril heen aan: ‘Bon, il est prevu pour quand, le petit?’ (Wanneer komt de kleine?) Zo ongeveer de enige reden hier om te trouwen, en vaak zelfs dat niet. Met vertraging waren we alsnog in de rubriek ‘burgerlijke stand, mariées’ terecht gekomen.
Het werd een rondje, twee, drie, feest tenslotte. Zo tegen sluitingstijd leunde de hoefsmit Michel, duidelijk aangeschoten, tegen me aan en fluisterde me vertrouwelijk in het oor: “Maar wanneer komt die kleine nou eigenlijk?” Ik keek ‘m hoofdschuddend aan, hij knikte langzaam begrijpend, we namen er nog eentje.