I
emand van enig niveau, zal ik maar zeggen, wilde me spreken. Ik ben niet zo van bezoek bij mij thuis, als het om zakelijke relaties gaat. Moet ik eerst de eeuwige chaos op mijn kantoor in een geloofwaardige werkruimte omtoveren. Duurt al gauw een uurtje of twee. Verder is iedereen natuurlijk altijd welkom.
Het was geen probleem, ik zou per taxi worden opgehaald en dan zouden we bij haar thuis confereren. Even gepromoveerd tot luxepaardje, het voelde niet verkeerd. Met het oog op de terugweg had ik geen zin in mijn eigen auto; zo’n onderhoud met een voorname Française -weet ik uit ervaring- is bijna altijd ‘bien arrosé’ en het kost me moeite om nee te zeggen tegen een glas wijn, ook al is het nog geen tijd voor het ‘apéro’. En heus niet alleen omdat ik niet onbeleefd wil zijn. Zeg ik er maar bij.
Maar ja, ik woon nogal afgelegen, mijn huis is alleen via een gevaarlijk smalle piste langs de rivier bereikbaar en zelfs tomtoms, of hoe heet dat, kunnen me niet vinden. In zeker opzicht ook wel een geruststellend idee.
De taxi zou zich om 11 uur presenteren. Mooi niet. Ik weet wel van het klassieke ‘quart d’heure de courtoisie’ waarop ik eigenlijk wel gesteld ben geraakt. Je komt in Frankrijk nooit precies op tijd, je geeft je gastvrouw, -heer nog even de tijd. Kwestie van beschaving. Te vroeg komen is hier echt een doodzonde.
Anderhalf ronde, succes bij de cave
Na dat geruststellend kwartiertje begon ik me toch over die taxi zorgen te maken. Ik had immers een afspraak. Geen idee over welke taxi-chauffeur het ging, maar allicht kon hij mijn huis niet vinden. Dus dan maar even met mijn eigen auto de Départementale op. Daar die taxi zoeken, ook weer zowat, ik noem het vaak maar een aspect van de charme van het Franse platteland. Daarover wordt in de echtelijke kring verschillend gedacht.
Na anderhalf rondje door en rond het dorp zag ik bij de cave een taxi staan. Ik stapte uit en vroeg de bestuurder of hij naar mij op zoek was. Dat was zo en zijn stuurse gezicht werd door een soort glimlach overvallen. Dat zal wel niet aan mijn boze blik te danken zijn geweest.
“Rij maar even achter me aan”, zei ik, “ik moet mijn auto nog naar huis brengen”. Ik ken mijn piste, de taxi deed er heel voorzichtig wel 3 minuten langer over.
Gered door Jean-Jacques Goldman
Eenmaal aan boord raakte ik natuurlijk in gesprek. Volgens mij spreek ik zo langzamerhand vloeiend Frans, maar met iemand met een sterk Provençaals accent is het toch een beetje moeizaam kletsen.
De rit zou al gauw een uurtje vergen, de radio bracht uitkomst. Het was de dag waarop de chansonnier Jean-Jacques Goldman z’n 70e verjaardag vierde en z’n ene hit na de andere kwam uit de boordspeakers. Ik ben fan, ik wist me alweer een luxepaardje.
Samen zingen
Het was zo’n dag waarop heel Frankrijk ineens hetzelfde vindt: die verjaardag van Goldman, die al jaren niet meer optreedt en toch al evenveel jaren tot de populairste Fransen gerekend wordt, moet gevierd worden.
Op de terugweg zongen de taxichauffeur en ik samen mee met wat de radio aan Goldman te bieden had. Ik voelde me thuis, al helemaal nadat de taxi mijn piste ineens al na anderhalve minuut had doorstaan.
Ik bood -zoals dat betaamt- iets te drinken aan. Het antwoord was nee. Liever zo snel mogelijk weg, nu die ellendige piste weer de andere kant op.
Vanwege Goldman waren we best een beetje bevriend geraakt. Bij wijze van fooi gaf ik hem een fles Prosesco mee die ik nog had staan.
Ik vrees dat hij dacht: zie je wel ‘luxepaardje’.
Hey Renée ,
Tja in Frankrijk zijn Johnny , Sardou en Goldman îconen met Johnny ( super star ) op kop , daar raak je niet aan ! Door bijna de gehele bevolking geliefd !
Fijne avond ,
Mvg ,
Nicolas