Door Peter Hooft – 

Als iets een ‘hot item’ is, raak ik meestal geboeid door relatieve kleinigheden. Terwijl men met 25.000 man te Glasgow over het milieu vergaderde, zag ik een rapport van het ‘Institut français de recherche pour l’exploitation de la mer (Ifremer)’. Ik vermoed dat daar types werken die de hele dag nagaan hoe er aan de zee (meer) verdiend kan worden. Moet ik dan vaak even denken aan Gérald Passedat, de 3-sterrenchef van restaurant Le Petit Nice in Marseille. Hij noemt de Méditerreranée steevast zijn ‘potager’, moestuin.

Dezer dagen had men zich ten burele van het instituut in de sardientjes verdiept. Het onderwerp sprak me meteen aan, ik ben een liefhebber, en voor zover je dat soort info kunt vertrouwen, het mini-visje zou recht hebben op een hoge notering op de ranglijst van gezond voedsel.

Ze vallen af en krimpen ook nog

Afvallen schijnt ook gezond te wezen, maar ik vind het allerminst oké dat de méditerrane ‘sardines’ inmiddels ook het slachtoffer zijn van de ‘minder, minder’-cultus die menu-goeroes en gezondheidsmaniakken propageren.

Volgens het Institut zijn de sardientjes massaal naar een afslankcursus geweest, met alle gevolgen van dien. Ze wegen gemiddeld nog maar 10 gram, was voor de afslankmanie nog 30 gram. En een ongetwijfeld onvoorziene bijwerking: ze krimpen. Van ooit 15 centimeter naar nu gemiddelde 11 centimeter. Het Institut geeft plankton (niet genoeg en niet goed genoeg) de schuld van die afvallerij in sardientjes-kringen.

En ingeblikt dan?

Kun je denken: wat zou dat, zolang ze nog maar lekker smaken. Maar elk nadeel heeft een nieuw nadeel, om even te variëren op de Grote Filosoof. Want als de sardientjes kleiner en dunner worden, wat doen we dan met hun presentie in de populaire blikjes? Meer visjes in kleinere blikjes? Reken maar dat men zich in de internationale viswereld een hersenbeschadiging over dit vraagstuk denkt.

En o ja, te Glasgow helaas geen woord over de sardientjes.