Door Peter Hagtingius –

Het sneeuwt nogal in Frankrijk. In de lange wachtrij ter hoogte van de kassa van de supermarché was het onvermijdelijk een gesprek tussen twee dames te volgen die het over skiën hadden. Aan hun top geladen ‘chariot’ was te zien dat ze niet onder de armoegrens leven.

Ik wilde alleen een ‘pain au chocolat’, een flesje Ricard en een pizza afrekenen, plus wat kattenvoer van het merk Felix. Iets anders weigert men in die spinnende kringen. Ik heb al vaak gedreigd: wacht maar tot jullie echt honger krijgen! Maar ja, dat is ook weer zowat. En dan ging er dus weer een blikje huismerk van de supermarché de vuilnisbak in. Ik raakte dan steevast in de war: dit is belachelijk gedrag van die katten, ik moet er niet aan toegeven, maar aan de andere kant: als mijn katten voor kwaliteit kiezen, mag je dat dan afstraffen met het schamele dieet van een relatieve ‘sans abri’ (dakloze)? Volgens de veldmuizen vooral niet.

De ‘boostereses’

Bij die kassa ging het bij die vrouwen ondertussen over de derde prik, ik noemde ze in gedachten de ‘boosterses’ Iemand van een zekere leeftijd die ons voor was, deed niet meteen aan Max Verstappen denken, want hij wenste per chèque te betalen. Altijd een heel administratief gedoe waar zelfs of juist een flamboyante caissière, gemaskerd of niet, een bloedhekel aan heeft. Wij in de rij ook. Het werd erger doordat de antieke chèque-freak na betaling nog met een soort kortingsbon ineens verder op de rem (en dus de onze) trapte. We hoorden allemaal, tot inmiddels wel 5 karretjes verderop, hoe het betaalmeisje Covid-diep zuchtte en we snapten dat ze door eigentijdse moedeloosheid gegrepen werd.

Boek maar

Achter mij ging het nog steeds over de derde prik. En de gestegen prijzen in de winkel. Bij een van de twee ging de telefoon rinkelen. ‘Boek maar!’, werd er zo ongeveer geroepen.

We stonden nog steeds voor die kassa. Ik haat gewacht. Ik vind zogenaamde wachtkamers ongeveer een uitvaartcentrum. Doet er niet toe. Ik hoorde dus dat die ene mevrouw voor de kerstperiode opgetogen voor de Algarve in Portugal had gekozen. Haar vriendin, of misschien buurvrouw, vond dat onzin en begon een heel betoog over skiën in de Zuid-Alpen, uurtje van Nice. Wist die andere wel dat reizen nu levensgevaarlijk is? Ik was eindelijk aan de beurt en kreeg op het machientje ‘code bon’ te zien. Voor zover dat met zo’n masker kan, knikte de financiële bestuurder van de lopende band me vriendelijk tegemoet.

Ski’s op het dak

Op de parking bleek ik naast een 4×4 te staan met ski’s op het dak. Huiverend haastte ik naar huis.

Het bleef die middag bij regen, en de gevreesde combi mistral en tramontana. Geen sneeuw, wel aan de frisse kant.