Door Peter Hagtingius –
De stemming in het café was overdreven bedaard en de mondmaskers hingen aan één oor. Zelfs nu we (nog?) zonder al teveel rompslomp de kroeg mogen binnentreden voor het ‘apéro’, dat verdomde virus hakt er behoorlijk in. Er hing de sfeer van een ‘chapelle ardente’ en er werd me verteld dat de burgemeester het pétanque-toernooi van aanstaande zondag verboden had. Er gaat overal zoveel niet door, bijna niks, maar voor een geringe gemeenschap als de onze is het ‘pétanque de Noël’ het sportieve hoogtepunt van deze periode van het jaar. Er stond ook al geen kerstboom in de gelagkamer en de ‘champêtre’ (veldwachter) kwam bevestigen dat er niets te beleven viel. Onder normale omstandigheden had hij het dezer dagen juist druk, maar er waren nu geen toeristen die hij een handje kon helpen. Tommy Best, de Engelse eigenaar van een chambres d’hôtes, viel hem bij: nul gasten.
Amazon had nooit uitgevonden mogen worden
De postbode kwam met een grote doos naar binnen zeulen en niet voor het eerst zette hij verontwaardigd uiteen dat hij zijn carrière als brievenbesteller was begonnen en moest je nu eens zien. Nog 13 maanden en 3 weken te gaan tot z’n ‘retraite’, nota bene als pakketbezorger. Dat Amazon had nooit uitgevonden mogen worden.
Het bevelschrift van de dokter
Ik ging maar weg en liep door naar de pharmacie, een paar honderd meter verderop. Voor een vriend die aan krukken gekluisterd is, moest ik iets medisch halen. Had ik eerder gedaan en had toen geleerd dat ze een recept een ‘ordonnance’ noemen. Dat vond en vind ik raar. Ik zou op ‘prescription’ gegokt hebben; een ordonnance is volgens mij eerder een bevelschrift. Misschien heeft het ermee te maken dat de verhouding tussen dokter en patiënt in dit land nogal hiërarchisch is.
24 uur te laat
Er stond een hele rij voor de deur van de apotheek. Je kon er ook terecht voor een corona-prik. Toen ik eindelijk naar binnen mocht, viel ik in handen van een assistentie die de ‘ordonnance’ hoofdschuddend bestudeerde.
Of ik wel wist dat ik 24 uur te laat was. Mijn vriend had gisteren al met z’n driemaal daags moeten beginnen en nu dreigde het hele schema in het honderd te lopen.
Ik zei dat het me niet zo’n probleem leek. Een etmaaltje later en we pakken de draad gewoon weer op. Ze trok haar mobieltje tevoorschijn en ging bellen, ik denk met die dokter van het bevelschrift. Een spannend kwartier later werd ik onthaald op een bevestigende hoofdknik en kreeg ik een doosje medicamenten uitgereikt.
Gehoorzaamheid verplicht
Al wachtende waarin ik slecht ben, had ik bedacht: als het om driemaal daags gaat, dan had mijn vriend waarschijnlijk vanmorgen al moeten beginnen en het was na midi. Ik wees de assistente erop en zei dat we het vandaag dan maar bij tweemaal daags hielden en dan morgen pas driemaal daags. Meteen ging ze weer bellen. Nu had ze binnen 5 minuten antwoord. Het was goed. Achter me stonden minstens 5 klanten op hun beurt te wachten, maar ze wilde me niettemin de les lezen. Ik diende te begrijpen dat wat er in zo’n ‘ordonnance’ staat gehoorzaamheid impliceert en dat er strikt aan de opdrachten voldaan moet worden.
Opgelucht verliet ik de enorme medicijnkast en liep terug naar het café.
Er was niemand meer.
