Door Raoul Duchemin –

Ik heb twee keer gegeten bij restaurant Mirazur in Menton. Toen had de Argentijns-Italiaanse chef Mauro Colagreco (1976) nog geen drie Michelin-sterren en was hij twee jaar geleden door zijn internationale collega’s nog niet uitgeroepen tot de beste chef ter wereld.

Zo’n eretitel lijkt me van betrekkelijke betekenis, maar ook destijds werd je door Colagreco minimaal verrast: die combi scheppingsdrift en ambachtelijkheid. Bovendien een sympathieke vent met wie ik aan tafel een tijdje in gesprek raakte.

Een Naam die telt

Noem me gerust conservatief, maar ik schrik altijd nogal als onderscheiden chefs zich ineens laten verleiden tot het uitbaten van hun naam & faam. Een chef staat aan ‘de kachel’, de commerciële handel in zijn Naam past een culinaire kunstenaar niet, hij/zij gaat over ideeën, het fornuis en de pannen.

Een allang achterhaalde opvatting, ik weet het.

Zelfs een pizzeria

Maar Colagreco gaat nu wel erg hard.

Met restaurant Komo in Monaco, de pizzeria Pecora Negra in Menton, een adres in het Zwitserse St. Moritz en sinds kort ook ‘Le Ceto’ in het super-de-luxe hotel Maybourne Riviera in Roquebrune-Cap-Martin. De lunch doet er € 70, het diner € 200.

Allicht overzichtelijke tarieven en ik wil best aannemen dat Colagreco zijn meest talentvolle sous-chefs naar al die adressen heeft gestuurd

Maar hij zelf is er dus niet. Zijn naam wel.