Door Renée Vonk-Hagtingius –

Zoals ik vorige week al vertelde, ben ik niet in vorm en moet ik m’n – nu  geringe– belevenissen laten opschrijven door mijn thuis-secretaris. Ik volg het ellendige nieuws uit Oekraïne via de radio en ik moet toegeven dat ik dat medium tot voor kort onderschat heb. Doe mij maar tv, heb ik te lang gedacht, en eventueel wat van die social media op m’n computerscherm. Maar nu mijn ogen op vakantie zijn, moet ik het nieuws met mijn oren volgen. Dat is op zich geen straf, die ouderwetse radio is best boeiend informatief.

Mijn oren doen het als vanouds, zoals bijvoorbeeld precies op tijd Oost-Indisch doof als dat in de huiselijke kring even de beste oplossing is. Je hoeft niet alles te verstaan, zal ik maar zeggen.

Oorlog ‘light’

Op de radio ging het over Kiev toen ik gisteravond iets van een oorlog ‘light’ op mijn kantoor meende te horen. Ik drukte op de spitsknop van mijn gehoor: geen twijfel mogelijk, er waren katten aan het vechten.

Terwijl ik weet dat mijn eigen kat die we niet zomaar Che Guevara noemen een aanvallend ingesteld baasje is, heeft hij toegang tot mijn bureau op de etage. Hij heeft er een eigen stoel en kiest na een lange nacht muizen vermoorden en ratten de stuipen op het lijf jagen voor een rustig dagje pitten in de vertrouwde omgeving van tekstgetik en de ‘sound’ van Bach. Ik werk het best met muziek van die grootmeester op de achtergrond.

Een harde hand van schoonmaken

Maar twee of nog meer katten op kantoor, dat wil ik niet. Allerlei snoeren en kabels en zo, ik ben van verbindingen afhankelijk, zelfs de ‘femme de ménage’ mag er niet komen huishouden. Ze heeft een harde hand van schoonmaken, prima geschikt voor de badkamer en het toilet, iets minder voor kwetsbare apparatuur.

Vanwege die ogenkwetsuur had ik niet gezien dat de kat die we Binnenlandse Zaken noemen (hij is van verre buren, maar komt bijna elke avond via het kattenluikje gewoon op tafel in de woonkamer dineren) zomaar de trap naar mijn kantoor had genomen. We hebben ook Buitenlandse Zaken, dat is een kat, een onaanraakbare, die alleen voor een ontbijt in de tuin kiest.

Het werd vechten

Enfin, Binnenlandse Zaken naar boven, Che Guevara er meteen achteraan. Het werd vechten en ik vreesde het ergste voor mijn spullen.

Ik hoorde dat er schade werd aangericht.

De thuis-secretaris begaf zich de trap op, zei tegen die dieren dat ze weg moesten wezen (er werd tot mijn verbazing geluisterd) en stelde vast dat die twee in hun oorlogszucht mijn favoriete bureaulamp naar de sodemieter hadden geholpen. Dat is zo’n klassieke groen gekapte lamp die in Frankrijk ‘lampe de notaire’ of ‘lampe de banquier’ heet.

Klinkt lekker sjiek, en ik was er jaren blij mee, trots op zelfs. Misschien dateerde hij wel van voor WOII.

Een schade van 2.000 francs

Ooit, praat je over 40 jaar geleden, cadeau gekregen van de echtgenoot die me toen allicht administratief talent toedichtte. Hij weet nu beter.

Ook zonder ogen kun je treiteren. Dus ik vroeg: hoe duur was die lamp toen? Hij schatte – gravend in een geheugen – een kleine 2.000 francs.

Ik heb Che Guevara uitgelegd dat hij iets goed te maken heeft. Voorlopig alleen brokjes, geen Felix-vlees uit een blikje meer.

Niet echt natuurlijk, zo hardvochtig ben ik nou ook weer niet.

Waar heb ik het over? In Kiev is wat anders aan de hand.