Door Renée Vonk-Hagtingius –

Schrijf even op. Zei ik tegen de thuis-secretaris, dat je me op 14 maart naar het dorp rijdt.

Genoteerd madame.

Het lijkt me wel wat, voor het eerst sinds lang geleden weer naar het dorpscafé, ik had zo’n ‘pass vaccinal’ niet, en ik wil zo langzamerhand iedereen wel weer een keertje spreken. Zien is even wat anders, maar ik weet zeker dat ik iedereen aan zijn of haar stem herken.

Als het weer op die 14^e een beetje meewerkt, zit ik als vanouds rond midi aan de Provençaalse rosé en luister ik naar hun altijd boeiende belevenissen. Gaat vaak over het weer en de oogst, een – meestal kleine – autobotsing op de Départementale, en de openingstijden van de cave en de tabac die steeds veranderen. Allicht vertelt Jérôme – als altijd – over zijn ruzie met de burgemeester over z’n ‘potager’, zijn moestuin. Iets met een vergunning, is dat stukje ‘terre’ wel van hem? Ik mag hem, maar ik luister lang niet altijd naar zijn verontwaardigde vertelling. Die trouwens steeds dezelfde is en rond midi aan de rosé houd ik het liever simpel.

Enfin, het zal maandag wel vooral over de presidentsverkiezingen gaan. In mijn dorpje stemt bijna iedereen altijd voor Le Pen, terwijl het wel vaststaat dat Macron makkelijk wint. In elk geval op het café-terras bemoei ik me er niet zo mee.

Visite uit Nederland

Voor jullie denken dat ik tegenwoordig maar zo’n beetje thuis verkommer: in het weekeinde had ik visite uit Nederland, familie. Tijdje niet gezien (nou ja, ik zie toch weinig), maar het was oké. Al spreken die lui geen Frans en dus de tv maar naar Nederlandse zenders overgeschakeld. Vanwege de oorlog.

En toch was het ‘gezellig’.

Ik heb – geloof ik – nooit begrepen wat ‘gezellig’ betekent, in elk geval in het Frans onvertaalbaar. Toen ik een eeuw of wat geleden nog in Nederland woonde, gold ik al niet als een gezellig mens. Feesten & partijen, doe mij liever een paar kranten of boeken of – nog liever – een mooie maaltijd met een paar vrienden.

Dit weekeinde had ik zo’n lekker etentje met een paar familieleden in m’n eigen huis.

Na het dessert, bij de koffie met een glaasje armagnac, dacht ik ineens: dit is misschien wat ze altijd met ‘gezelligheid’ bedoeld hebben.

Een mens leert bij.