Flaneren en begeren zijn de trefwoorden van het oude vissersdorp Saint-Tropez. Maar ze hebben er ook een heuse schoenenindustrie. Nou ja, dat is misschien een groot woord, het gaat vooral om slippers en sandalen. Groot woord, het gaat eigenlijk alleen over slippers en sandalen.
Ik nam een kijkje in de Rue Allard, het atelier van K.Jacques., opgericht door Bernard Kéklikian, samen met zijn broer Georges de eigenaar van de multi-national K.Jacques, de – laten we zeggen – ‘founding father’ van de ‘spartiates’. Feitelijk sandalen, maar dan net even anders, unieker. Met platte of hoge hak. Wonderbaarlijk hoeveel creativiteit een sandaaltje kan oproepen, dacht ik. Dankzij zo’n 150 materialen, in alle kleuren van de regenboog. Ik stond perplex toen ik om me heen keek. Het absolute topmodel? Een compositie van een sandaal met sleehak van kurk, versierd met Swarovski-kristal.
De spartiates van K.Jacques
Ik kreeg het hele verhaal te horen. De spartiates van K.Jacques bestaan al sinds 1933! Zijn grootouders waren Armeense vluchtelingen, die destijds uit arren moede maar een soort schoenlapperij in Saint-Tropez waren begonnen. Zij waren de uitvinders van de spartiates, zij stonden aan de basis van het merk K.Jacques, sindsdien een klassiek familiebedrijf. Opa heette Jacques Kéklikian. Hij zou waarschijnlijk uit zijn graf opstaan als hij hoorde van de huidige internationale allure van zijn merk. Mevrouw Obama had de St.Trop-sandaaltjes van K.Jacques in Chicago ontdekt. Het aantal verkoopadressen van de spartiates is nu wereldwijd vrijwel onbegrensd, nog afgezien van internet.
Tijdloze identiteit, afgeleid van de Grieken
Men was openhartig. Er werd me verteld dat zijn 25 werknemers er ongeveer een uur over doen om een paar K.Jacques te maken, dat er 46 handelingen voor nodig zijn, dat er op maat gemaakt wordt. Dat hij exclusief met het beste materiaal werkt. Met kalfs- en geitenleer en desgewenst pythonleer. Vlas uit Ierland geïmporteerd. Dat het comfort wordt gegarandeerd met zolen van bederfbestendige, natuurlijke latex of van hout, soms zelfs met luchtbelletjes. Beroemde ontwerpers als Kenzo, Givenchy, Balenciaga en Lagerfeld deden voor accessoires bij hun creaties een beroep op het familiebedrijf.
‘Tijdloze identiteit, afgeleid van de Grieken’, aldus de fabrikant.
Meer dan 70 procent van zijn productie is voor de export, naar alle werelddelen. Maar dat hoorde ik pas later. Ik begreep dat Kéklikian eraan hecht Saint-Tropez nadrukkelijk als zijn ‘bron’ te staven. En de vermelding ‘crée et fabriqué á Saint-Tropez’ is daarvan de bevestiging.
Espadrille Tropezienne
Ik liep door naar de Rue des Commerçants, voor het atelier van het betrekkelijk jonge merk ‘Espadrille Tropezienne’.
Van espadrilles wist ik alles, meende ik. Al vele jaren loop ik er vrijwel dagelijks op. Maar er was blijkbaar een gat in de markt. Espadrilles die nadrukkelijk naar Saint-Tropez verwijzen. In de kleuren van het dorp (rood en wit), plus een vermelding van fameuze Tropezienne-locaties als de Place des Lices op het schoeisel. Of bijvoorbeeld Le Quartier de la Ponche. Een concept dat aansloeg, deze espadrilles liggen nu ook in onder meer Dubai en Miami in de winkels. Dat zegt iets over de internationale reputatie van Saint-Tropez.
De hacaianas
Er was nog een derde adres waar naartoe moest: de Traverse des Marbriers, het atelier van de havaianas, een teenslipper van Braziliaanse origine, zoveel wist ik al. Naar het schijnt loopt heel Brazilië, arm en rijk, in zijn vrije tijd op havaianas. Een merknaam die een soortnaam werd. In 2011 gingen er 210 miljoen exemplaren in 80 landen over de toonbank.
En nu worden ze dus ook in Saint-Tropez gemaakt. Door een vrij nieuw bedrijfje dat overigens ook in espadrilles en sneakers doet. Maar het aardige en bijzondere is dat je ze heel persoonlijke kunt laten maken, ‘make your own’. De naam van de geliefde, je favoriete voetbalclub, alles kan. Zoals eigenlijk altijd in Saint-Tropez.
