Ofschoon ik in minder dan zeer geringe mate van die malle  francofiele gevoelens koester, zijn er jaarlijks drie weken waarin ik denk: oké, Frankrijk is goed te doen, het land heeft wel wat. De Tour de France dus. Wielrennen is met voorsprong mijn favoriete sport, ik weet uit ervaring dat de renners een stuk sympathieker zijn dan voetballers en ik heb oprechte bewondering voor de coureurs die met kamikazeverachting ongenaakbare cols te lijf gaan. Het zal wel een antiek woord zijn, maar als iemand nog over arbeidsethos zou beginnen, verwees ik naar de koers.

Toen ik pas in dit land woonde, kwam de Tour letterlijk bij mij voor de deur langs. Wanneer dat was, weet ik niet meer, ergens in de loop van de jaren negentig. Ruim op tijd sleepte ik wat tuinstoelen naar het stukje beton dat het paadje naar mijn woning aansluiting biedt op de Route Départementale. Het zou een warme dag worden, er stond een goed gevulde koelbox met Provençaalse limonade die vinologen rosé noemen, naast mijn stoel.

Het grote wachten was begonnen.

Een DS uit Lyon

Er stopte een sjieke Citroën DS en een zo te zien keurig echtpaar stapte uit.

Of ze naast me mochten komen zitten.

Naar hun kenteken (69) te oordelen, waren het mensen uit Lyon.

Ik was enigszins verbouwereerd, maar ik dacht: pourqoi pas? Zo kort na mijn entree en France had ik nog niet veel andere Fransen dan die uit mijn directe omgeving ontmoet.

Ik haalde nog twee tuinstoelen en bood die mensen iets te drinken aan.

Daar zaten we dan.

Nadat de man na een kwartier tot de conclusie was gekomen dat ik een Nederlands paspoort had, begon hij me opgetogen te vertellen dat hij nog had meegemaakt hoe Bernard Thévenet een paar jaar eerder Hennie Kuiper had verslagen. Het kwam de sfeer niet ten goede. Mijn Frans was nog niet je dát, maar ik peperde hem wel degelijk in dat die Thévenet nogal een vaste klant van de farmaceutische snoeptrommel was geweest.

De heli’s van de tv

Het gesprek verstomde, de helikopters van de tv kwamen met hun pokkenherie de komst van het circus aankondigen.  Een paar minuten later de reclame-karavaan. Een soort mobiele kermis waar je altijd prijs hebt, zoveel strooigoed aan snoep en folders wordt er uit bussen, vrachtwagens en cabrio’s naar je toe gegooid. En we zaten er maar met ons drieën. We werden nadrukkelijk aangezien voor gehoorgestoorden voor wie de luidsprekers op maximaal vermogen moesten worden afgesteld. Mijn honden die ik thuis had gehouden, lanceerden tevergeefs een contra-concert.

Hooguit 30 seconden

Ik schonk die lui uit Lyon nog een glaasje in, de renners zouden zo wel komen.

Het duurde nog een halfuur of zo, toen motorgendarmes in hun eerste versnelling voorbij tuften. En 10 minuten later in een flits het peloton. Hooguit 30 seconden waren we van de Tour getuige.

Toen ook de ‘voiture balai’ (bezemwagen) voorbij was, vetrok het DS-echtpaar. Nooit meer iets van die mensen gehoord.

Ik kijk elke dag naar de Tour op de tv. En dan vind ik: wat een mooi land is het toch, misschien hebben de francofielen toch een beetje gelijk.

Maar na afloop van de reportage realiseer ik me dat de Tour de France ook en misschien vooral propoganda is voor het toeristisch Frankrijk van de francofielen. Prachtige landschappen, oude dorpjes, kastelen, wijngaarden en lavendelvelden, de wielrenners zijn onbetaalde sales-managers van de ‘offices du tourisme’.

De Tour een keer in het echte Frankrijk?

Op tv gaat de Tour over het gedroomde Frankrijk van de francofielen.

Maar er is een andere waar- en werkelijkheid in dit land waar de toeristen niets mee te maken willen hebben.

Ze nemen vooral geen kijkje in de banlieus van Parijs, Marseille en noem maar op.

Ik ga er gelukkig niet over, maar ik zou het wel mooi (en eerlijker) vinden als de Tour een keertje start of finisht in zo’n grootsteedse achterstandswijk.

Volgens mij kan het geen kwaad als francofielen via de Tour op tv ook eens zien hoe het echte Frankrijk eraan toe is.