De grootste leugen in de Franse taal is ‘ouverture facile’. Zodra je dat op een verpakking ziet staan, kun je maar beter meteen je gereedschapskist tevoorschijn halen, of als vakantieganger een kijkje nemen in de kofferbak van je auto, daar vind je misschien hulpspullen.

Ik verblijf al een tijdje in dit land en ik weet zeker dat ‘ouverture facile’ vertaald moet worden met ‘kansloos’. ‘Facile’ staat formeel voor ‘makkelijk’, de waarheid is dat er ‘moeilijk’ mee bedoeld wordt.

Van de week ook weer zoiets. Een pakje Roquefort met de nadrukkelijke aankondiging: dit krijg je zo open, in een vloek en een zucht. Natuurlijk niet, ik had beter moeten weten, maar ja, toeristische gasten aan tafel, je bent dan toch tot enige haast geneigd. Nog steeds niet geleerd dat haast ‘en Provence‘ uit alle ‘dictionnaires’ verwijderd is. Alleen in erotische kringen zou het begrip nog enig bestaansrecht genieten.

De pizzadoos

Ik worstelde al geruime tijd met de verpakking van zo’n diep bevroren pizza, er waren kinderen, wat moet je die anders presenteren? Ik weet gelukkig niets van jong spul.

Ik las ‘ouverture facile’ en deed meteen een greep in de keukenla, afdeling scherpe messen. Het karton werkte van geen kant mee, ik vervloekte de Franse taal, riep iets over ‘mensonge’ (leugen) en legde mijn gasten uit dat het iets langer ging duren.

Altijd wat met die Fransen, men was het met me eens.

Met een tweede, nog scherper mes kreeg ik de pizzadoos open. De oven suggereerde iets van oververhit, ik snoepte uiteindelijk niet mee met die ‘quatre fromages’.

Het klinkt wel mooi

Ik weet het niet hoor. Frans klinkt over het algemeen wel mooi, maar als je goed luistert of leest, er klopt iets niet. Al die chansons over ‘l’ amour’, er wordt in Frankrijk nogal veel gescheiden. En de bravour van de ‘histoire’ is eigenlijk ook maar betrekkelijk.

Liegen dat het gedrukt staat is ook een aspect van de bejubelde Franse taal.

Er zijn ergere dingen waar je vaak niet om kunt lachen.