Die gedroomde uren ‘en Provence’

za 17 september 2022

Door Renée Vonk-Hagtingius

Het was al half september en overdag nog knap warm. De airco aan op mijn kantoor, waar ik weken niet geweest was omdat ik ‘opgenomen’ was. Is me vaker overkomen, maar dan voor radio-programma’s.
Ik was eindelijk weer thuis en vond: we doen als vanouds, goed weer, dus dan met een paar lieve vrienden een typisch Provençaalse avond aan mijn terrastafel. Wat had ik dat gemist toen ik ‘gehospitaliseerd’ was!
Ik vind dat urenlang met goed volk aan tafel zitten, eten & drinken, ook één van die belevenissen van de Provence is. Tegen tienen werd het iets frisser, maar het kon mij en mijn gasten niks schelen, het dessert moest nog door.
En we hadden nog genoeg te bespreken. ‘En Provence’ ben je nooit uitgepraat en wat had ik het allemaal gemist toen ik een hospitaalbed lag te verkruimelen.
Ik wist het wel, maar nu weet ik het echt heel zeker: voor een mooi leven is de Provence het beste adres, Wat heb ik genoten toen we eindelijk weer aan tafel met vrienden zaten, de borden en glazen verlicht door een lamp. Het was even windstil, de glazen werden gevuld.
Ik was weet echt thuis.
Dit is mijn avond
Toen de telefoon ging, dacht ik: laat maar. Dit is mijn avond, na zoveel weken opgeborgen te zijn geweest in een raar milieu dat niets met mijn idee van de Provence te maken heeft. Heb ik het niet alleen over wat je er te eten krijgt.
Ik zette mijn gasten een versie van tonijn-pasta voor, niet echt Provençaals, wel makkelijk te maken, en er was een tomatensalade.
Tot het donker werd
Het maakte weinig uit, tot het te donker en te koud werd met vrienden aan tafel de Provence vieren, na dat ziekenhuisgedoe beleefde ik een soort bevrijdingsavond. En met mijn looprekje kan ik prima uit de voeten.
Morgen laat ik me naar de épicerie in het dorp rijden. Gewoon weer zelf het een en ander inslaan. Ik heb dan wel een thuissecretaris, maar in dat sympathieke dorpswinkeltje kan hij nooit iets vinden.
Altijd wat met hulpeloze types die me even dachten te vervangen.

16 gedachten over “Die gedroomde uren ‘en Provence’”

      1. Dag Greetje,

        Thuis bij mijn dieren, in de vertrouwde Provence, dan gaat genieten eigenlijk vanzelf.
        Ciao, Renée

    1. Dag Rianne,
      Dank voor je berichtje. Mijn hond en katten heetten me ook wel welkom, maar kunnen nog steeds niet wennen aan mijn looprekje.
      Ciao, Renée

  1. Dag Anne,
    Ja, gehospitaliseerd en niet kunnen schrijven, zelfs niet via de thuissecretaris, het viel niet mee. Hoe het was, zal ik nog weleens opschrijven. Nu niet, ik wil de belevenis in die ziekenboeg voorlopig verdringen.
    Ciao, Renée

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven