Benzine voor het gemoed

wo 12 oktober 2022

Door Renée Vonk-Hagtingius

Na een paar dagen huisarrest en medische ophokplicht alsof ik aan vogelgriep leed, wilde ik de straat op. Makkelijk gezegd, we hebben hier helemaal geen straten. Ik dacht aan een ritje, bijvoorbeeld naar het dorp waar ik ooit mijn leven in Frankrijk begon. Het is niet ver, in kilometers. Maar in dit deel van Frankrijk zijn ze tegen rechte wegen en hebben ze een voorkeur voor kronkelroutes. We zouden al gauw 5 kwartier onderweg zijn.

Ruitenwissersweer
De echtgenoot, toch al geen liefhebber van het automobilisme, zag er weinig in, al helemaal niet omdat Météo France ruitenwissersweer had voorspeld. Ik liet me niet afschepen en om enige druk uit te oefenen parkeerde ik alvast mijn looprek bij de Romeinse trap die naar de parkeerplek in de tuin leidt en waar onze Ferrari-rode sedan het groen trotseert.
We waren een kwartier ‘en route’ toen de echtgenoot opmerkte dat hij bericht van het dashboard had: nog maar weinig benzine.
In het verleden ben ik nogal vaak wegens een lege tank in de aap gelogeerd geweest Sindsdien kijk ik voor de zekerheid na het starten altijd eerst naar het benzinemetertje, ook als ik de dag ervoor nog getankt heb.
Ik ben niet zo piep meer en de charme van apenkooien ontgaat me inmiddels. Ik kende de route, wist dat er halverwege een ‘station de service’ was en verordonneerde de chauffeur: daar stoppen.
Het werd achteraan in de rij aansluiten. Ik schatte een stuk of vijftien benzine-concurrenten voor ons. Om de paar minuten mochten we een plekje opschuiven en na een halfuur of zo had ik er genoeg van. Het was inderdaad gaan regenen.
Ik zei tegen de echtgenoot dat hij mijn looprekje uit de achterbak moest plukken en even later strompelde ik een beetje overdreven zielig naar het gebouwtje van het tankstation Achter de kassa zat een jonge Provençaalse met niettemin geblondeerd haar die mijn situatie aanvoelde als een verpleegster op de ‘urgente’. Ze wenkte een jongeman in zo’n geel vest van een gezagsdrager in de categorie ‘sécurité’

Bumper-aan-bumper  
Hij liep naar mijn auto en gebaarde mijn echtgenoot dat hij voor moest dringen. Ik stond alweer buiten, met m’n capuchon op en verkneukelde me bij voorbaat. Hoe zou dat gaan, mijn auto losweken uit een bumper-aan-bumper rijtje? Ik hoorde het niet, maar wist zeker dat de echtgenoot de hele Franse natie zat te vervloeken terwijl hij krampachtig aan het stuurwiel draaide.
De operatie duurde een minuut of vijf, in de file voor en achter mijn auto werd even luid als verontwaardigd getoeterd.
Uiteindelijk mochten we met voorrang 20 liter tanken, de rantsoenering was er al van kracht.
Ik liet mijn looptakje weer inklappen en in de achterbak opruimen.
Na het instappen citeerde ik de Grote Filosoof van de vorige eeuw: ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’. Het landde niet bij mijn echtgenoot, die iets van wijsbegeerte niet in verband brengt met gestumper en gebumper.

Retourtje  naar huis 
Voor ik het in de smiezen had, waren we op de terugweg naar huis. Voor een retourtje in bijna dodelijk stilzwijgen. De chauffeur liet nog noteren dat ik toch wist dat je nooit terug moet gaan naar waar je vandaan komt.
‘De kleine filosoof’ dacht ik. Maar ik zei niks.
Weer thuis regende het niet meer, ik belde mijn vrienden in mijn dorpje van ooit af.
Gelooprekt haalde ik de bank en liet me een glas limonade instappen, zo noemen we al jaren de rosé uit de Provence.
Wat een avontuur en ik wildeallen maar even de straat op.
‘La vie est dûr en Provence’, verzuchtte ik richting de echtgenoot. Hij gaf geen antwoord meer, aan zijn rug kon ik zien dat hij besloten had dat ik voortaan maar een taxi moest bellen.
In de loop van diavond verbeterde de stemming. Je kunt veel zeggen van Provençaalse limonade, maar het is in elk geval benzine voor het gemoed.

9 gedachten over “Benzine voor het gemoed”

      1. Eens! Een uur of langer wachten voor maximaal 30 liter is meer dan vervelend. En hier ‘en campagne’ gaat het nog wel even uren voor er weer gewoon getankt kan worden.

  1. Jos van den Hout

    René. Je woont lang genoeg in Frankrijk om te weten dat Nedrlanders in problemen denken, en de Fransen in oplossingen! Sterkte er mee. En ik vind het mooi om je weer terug te zien

    1. Dag Jos, ik weet zo zeker niet of je gelijk hebt. De Franse bureaucratie is immers ook gespecialiseerd in het desnoods verzinnen van problemen?
      Ciao, Renée

  2. Hoi Renée
    Al 15 jaar gaan we naar Vallon pont d’Arc, hebben daar een huisje. Volg je weekelijks je website en geniet van je kijk op la douce France. Problemen met benzine heb je aan de lijve ondervonden. Maar sta op het punt om te vertrekken naar Frankrijk, af te raden ivm de stakingen of toch komen.
    Groetjes Joris

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Of reageer met je Facebook account

Scroll naar boven