Twee dorpen in Le Var mogen zich sinds kort tot ‘les plus beaux villages de France’ rekenen: Cotignac en Le Castellet.  Stonden al genoteerd als ‘villages de caractère’, maar die erkenning is toch een soort eerstedivisie. Je doet als dorp pas echt mee als je een plek veroverd hebt op de lijst van ‘les plus beaux’.

Dat gaat zomaar niet. Een strenge commissie komt een kijkje nemen, als dorp moet je aan 22 criteria voldoen. Variërend van een beetje boeiende historie tot niet teveel nieuwbouw. Er moet nog iets over zijn van de gedachte romantiek van het Frankrijk van weleer.

Dat Cotignac naar de eredivisie is gepromoveerd, verbaasde me niet. Maar Le Castellet, dat had ik niet verwacht. Ik ben er wel een paar keer geweest, maar eigenlijk nooit verder gekomen dan het racecircuit Paul Ricard, het dorp zelf heb ik steeds gemist. Nu spijt van.

O ja, ik was nog een keer in Le Castellet. Op uitnodiging iets eten bij Le Saint-Felice, het Italiaans getinte filiaal van de 3-sterrenchef Christophe Bacqié, iets verderop.Volgens mijn collega Duchemin de beste 3-sterrenchef van het zuiden, bij Le Saint-Felice was het al prima.

Een typisch Provençaalse topper

Ik weet nu – dankzij die promotie – dat het oude dorp een topper is als het om typisch Provençaals gaat. Van die smalle, schaduwrijke straatjes, die vaak kleurrijke huizen met een heel verleden. Konden ze maar praten, denk ik soms. Pleintjes, fonteinen, terrasjes en alles wat je nog meer met de Provence associeert.
Ik kreeg een paar aanbevolen eetadressen aangereikt: La Source, 1 Rue de la Poste en Le Pied de Nez, 8 Rue Met. Saint-Eloi.

Cotignac: super toeristisch pelgrimsoord

In  Cotignac ben ik vaker geweest, ik zou bijna zeggen: wie niet? Van oudsher een toeristische attractie en daarnaast een pelgrimsoord.

Dat laatste is een heel verhaal, of eigenlijk een legende. In 1519 zou een of andere houthakker een visioen van Moeder Maria hebben gekregen. Opdracht: bouw een kerk die Notre Dame de Grâce heet. Zo gezegd, zo gedaan. In 1637 waren Lodewijk XIII en zijn vrouw Anna van Oostenrijk in Cotignac. Ze bezochten de kerk, en zie, na 20 jaar tevergeefs wachten, kreeg het echtpaar precies negen maanden na hun visite aan Cotignac alsnog een kind. Dat was dus Lodewijk XIV, de Zonnekoning.

Die oude rots

Een ander aspect van het dorp is dat je hoe dan ook bij voorbaat onder de indruk raakt  van de wel heel oude rots, aan de voet waarvan het dorp ligt. Van welke kant je Cotignac ook benadert, die rots (en trots) met z’n grotwoningen. Je kunt er een kijkje nemen.

Zoals wel vaker met Provençaalse dorpen: Cotignac werd al lang geleden door kunstenaars ‘ontdekt’, daarna kwamen de toeristen. Als je iets van de Cours Gambetta – de Champs-Élysées van het dorp – doorloopt, vind je galeries en bijzondere boetiekjes. In vaak zeer oude pandjes. En vergeet er de ‘caves’ niet.

Ik eet graag even iets bij Brasserie & Café du Cours en La Pizzaria  de Cotignac.