Onderweg naar een afspraak strandde ik in een dorp op een file die afgegrendeld was door een Peugeot van de Police Municiple. Er zat wel enige beweging in, niveau trekschuit. Ik keek op mijn horloge, de tijd drong, maar toen iets van opwinding zich van me meester dreigde te maken, drong tot me door wat er aan de hand was. Ik was aangesloten bij een rouwstoet.
Had ik me eerder moeten realiseren, ik had al opgemerkt dat de luiken van de winkels in het dorp allemaal gesloten waren en ik had ook al op een ‘afwijkende’ tijd een kerkklok horen luiden.
Ik draaide het autoraampje open en begreep dat er aan de voorkant van de stoet iemand zong. Of gebeden ten gehore bracht. Ik heb er geen verstand van.
Berusting werd respect
Ik belde mijn afspraak dat het wat later werd en opwinding maakte niet alleen plaats voor berusting, maar vooral voor respect.
Ik weet niet hoe dat in andere landen gaat, maar – althans in Zuid-Frankrijk – is het ten grave dragen een gebeurtenis die het hele dorp raakt. Of het is een evenement, dat uitloopt op massaal café-bezoek. Is dat cynisch? Nee hoor, ik heb het vaak genoeg vastgesteld in de jaren dat ik hier verblijf: na de teraardebestelling naar de kroeg. Ik zie daar niks verkeerds in.
Die dingen gebeuren
Lang geleden was ik betrokken bij het overlijden van een goede vriendin, een Nederlandse die voor de Provence had gekozen. Daar is het leven gezond en zo, ze werd toch maar 50. Die dingen gebeuren.
Ze was populair in het dorp en besloten werd tot een serieus te nemen afscheid. Om te beginnen opbaring in het kerkje. Er werd gebeld met de pastoor ‘ambulante’, die iets van zeven dorpen bediende en die dus onbereikbaar was. Het werd hogerop gezocht, iemand wist het telefoonnummer van de chef van het het bisdom.
Was ze gelovig?
Er werd gevraagd: was ze katholiek? Nee.
Was ze gelovig? Nee, aheïste.
Dan dus geen entree tot het kerkje. Wat zo ongeveer het hele dorpje juist wel wilde. Er werd de secretaris van het bisdom geld geboden: een paar uur huur, het gebouw werd toch ook regelmatig verhuurd voor klassieke concerten?
Nee, onbespreekbaar.
Er werd besloten tot een afscheidsceremonie in de landgoederlijke tuin van iemand met dorpse ‘roots’. Er stonden van die partytenten. er waren toespraken. in het Frans en Nederlands. Maar de rouwstoet mocht natuurlijk niet ontbreken. Voor we naar die tuin gingen eerst met ons allen naar boven in het dorp, naar het gesloten kerkje. Daar sloten we aan achter de Renault Espace waar de kist in lag. We liepen met misschien wel een paar honderd dorpelingen langzaam naar beneden, alle winkels gesloten rolluiken. Het maakte diepe indruk op me.
Het was een overpeinzing tot ik van de week achteraan in die file aansloot.
Haast had ik niet meer.
Een halfuurtje vertraging
Een schuifelende menigte voor je auto heeft soms een verhaal te vertellen.
Ik ben geen francofiel, maar van de week dat halfuurtje vertraging in de auto dacht ik toch: oké.
