Nou, ik heb mijn gilet jaune (gele hesje) alvast maar weer uit de kofferbak van mijn auto opgescharreld. Want het gaat allemaal weer beginnen, de eerste massa-betoging staat voor de 19e aangekondigd.
De pensioenhervorming dus. De plannen van president Macron, die graag als de grote hervormer de geschiedenis in wil gaan, zijn weggehoond door alle linkse en ultra-rechtse partijen en alle (!) vakbonden. Het is niet de vraag of er stakingen en demonstraties aankomen, maar in hoeverre ze uitdraaien op een soort revolte. Meer dan de helft van de bevolking zou tegen de plannen zijn. Best spannend.
Geen lol in het werk
De president zag het natuurlijk allemaal aankomen en deed bij voorbaat een stapje terug. De pensioengerechtigde leeftijd niet van 62 naar 65 jaar, zoals zijn bedoeling was, maar naar 64 jaar.
Zelf snap ik de eventuele charme van pensioen niet zo, maar de Fransen schijnen er dol op te zijn. Ik heb weleens aan iemand, die er verstand van heeft, gevraagd waarom dat zo is. Over het algemeen zouden ze weinig lol aan hun werk beleven, sterk hiërarchische verhoudingen, en relatief lange werkdagen. Van dat laatste merk ik in de praktijk nooit zoveel, maar dat kan aan mij liggen, al roept het staatshoofd ook al jaren dat er meer gewerkt moet worden. Verder speelt er volgens mijn gesprekspartner sinds de Franse Revolutie een ingebakken wantrouwen jegens autoriteiten. Dat snap ik dan weer wél.
Het schijnt zo te zijn dat de Fransen hun werk steeds minder zijn gaan waarderen en dus aan een vroegpensioen hechten.
in 2030 65 jaar
Er bestaan 42 speciale regelingen voor stoppen met werken in nogal wat bedrijfstakken, waaronder de spoorwegen en de energiesector. Daar wil Macron ook van af: 64 jaar voor iedereen. Dat wil zeggen: in 2030. Via een ingewikkeld stappenplan moet daar naartoe gewerkt worden.
Volgens de president kan hij niet anders. De staat is 14% van het bruto binnenlands product aan pensioenen kwijt, dat is veel meer dan in andere landen. En in de EU-landen ligt de pensioenleeftijd gemiddeld op 65 jaar.
Er was de laatste tijd al sprake van heel wat sociale onrust. Stakingen te over, ziekenhuizen die het werk niet aankunnen, de sterk gestegen prijzen, nu de pensioenen er nog eens bij, het zal vast erg onrustig worden.
Geen idee van een schraperig bestaan
Ex-bankier Macron wordt onophoudelijk verweten dat hij de president van de rijken is. En geen idee heeft van het moeizame en schraperige bestaan van gewone mensen. Ik sprak een paar Franse vrienden die vinden dat dat ook voor zijn echtgenote Brigitte geldt. Ze vertelde op tv dat Frankrijk iedereen volop kansen biedt en dat de pensioenplannen van haar man dé garantie zijn dat jongeren te zijner tijd ook pensioen krijgen.
‘Geen brood? Dan maar cake’
Er werd nogal lacherig en soms verontwaardigd op haar uitspraken gereageerd. Zo van: ook die vrouw weet niks van alle ellende. Ik las dat iemand verwees naar koningin Marie-Antoinette (1755-1793) die, toen er hongersnood heerste, ooit gezegd zou hebben: ‘S’ils n’ont pas de pain, qu’ils mangent de la brioche’ (als ze geen brood hebben, eten ze maar cake). Het leek me een overdreven vergelijking, maar ik moest er wel om lachen.
Over een dag of wat niet meer hoor. Als ik m’n gele hesje weer nodig heb om doorgelaten te worden door de bezetters van een rotonde.
Ik heb het langzaam maar zeker gehad met die gele hesjes. Argumenten graag, die een protest ondersteunen. Niet de gehele samenleving blokkeren, ontwrichten. En de warhoofden die menen daarbij ook nog winkels, restaurants en delen van de stad te moeten vernielen, beseffen al helemaal blijkbaar niet dat dat uiteindelijk ook ergens wordt doorberekend (duurdere prijzen). Er zijn genoeg beroepsdemonstranten bij die nog nooit een dag gewerkt hebben. Of hooguit een jaar en dan van ‘hun rechten ‘ weten. Bij de laatste demonstratie en blokkade van een rotonde in Angoulême, werden we zo opgehouden dat mijn vrouw niet op tijd verscheen voor de ingreep die stond gepland. Op de terugweg zag ik , weer bij die rotonde, een spandoek erbij “Dood aan Macron”. Tja, goed bezig ‘gilets jaunes’.