Het was die donderdag van de aangekondigde revolte. De pensioenen. Zoals elke dag ging ik rond het middaguur naar het café voor een apéro met mijn vriend Francies, de aannemer. Op het traject tussen de parking annex pétanquedrôme en het dranklokaal regende het, het was koud en ik vreesde sneeuw. Ik keek om me heen en ontwaarde maar één geel hesje. Francies, wie anders?
Vanwege de polaire omstandigheden van een graadje of 7 moesten we binnen zitten en om dezelfde reden zagen we af van de Provençaalse limonade die rosé genoemd wordt en kozen we voor pastis.
‘Et alors’, zei ik tegen mijn vriend, ‘wat nou revolte?’
Vilein als Nurks, dat onaangename mensch in den Haarlemmerhout (de Camera Obscura van Hildebrand) zei ik tegen Francies: ‘Ik had vandaag wel iets meer verwacht. Als dit het begin van een revolutie moet voorstellen. Armoe.’
Het zere been.
Ik ben geen francofiel, zal het ook nooit worden, eerder die Nurks uit dat boek. Tot mijn diepe spijt ben ik in het suffe Haarlem geboren, gelukkig elders opgegroeid. Voor zover daarvan sprake is geweest.
Die adoratie van de Revolutie
Ik zei tegen Francies wat ik wel vaker tegen ’m gezegd had, dat ik een beetje moe word van die tomeloze adoratie van de Franse Revolutie. Zijn stelling was dan dat elke omwenteling hoe dan ook in Frankrijk begint en dat wij, andere Europeanen, dank verschuldigd zijn.
Je moet aannemers nooit onderschatten. Ik houd ook van Francies om zijn professorale colleges.
We vroegen om een tweede Ricard en ik keek rond. Al drie gele hesjes! Het begon er op te lijken, de omverwerping van het staatsbestel. Natuurlijk stond de tv aan en we zagen hoe talloze pensioen-fighters in Parijs zo ongeveer langs de Seine marcheerden. In Marseille was ook veel volk op de been. Francies staakte ook. Maar dat deed ie elke donderdag, ’s middags oppas-opa.
Bij de entree van de A8
Bij de vorige oproerronde was ik geelgehest een paar uur met ’m mee geweest. Naar een rotonde bij de entree van de A8. We hielden auto’s aan en als de chauffeur een opstandig ‘gilet jaune’ aan had, luidde ons bevel: doorrijden. We deden ook niet moeilijk als we het vereiste hesje op het dashboard of de hoedenplank zagen liggen. Tegenstanders die zich niet tot het gele evangelie bekeerd hadden, versperden we een klein kwartiertje de weg zodat we aan de hand van een flyer uiteen konden zetten dat ze fout waren.
De bestorming van de Bastille
Ik heb het een en ander over die Franse Revolutie gehoord en gelezen, dat moet nogal wat geweest zijn. Zou het?, denk ik nu. Misschien was die bejubelde bestorming van de Bastille niet zozeer historisch maar veeleer gezellig. Het revolutionair elan van die Fransen waar ze zo borstklopperig over doen, lijkt me als ervaringsdeskundige voornamelijk op de uitbundige consumptie van heel goedkope landwijn gebaseerd. Daar ga je vanzelf raar van dromen.
We waren weer terug in het café. Op initiatief van Francies aan de Franse whisky, zijn tricolore lievelingsdrankje. Ik had niet het idee dat ik ooit nog als opstandeling de boeken in zou gaan, zelfs niet in het minuscule familiearchief. De burgemeester kwam binnen en bezwoer dat alles onder controle was. Ook met Franse whisky moet je oppassen, ik liet me ‘dommage’ (jammer) ontvallen. De Bullebak die me haat omdat ik een ‘étranger’ ben, sprong op en riep maar weer eens dat ik als stomme Flamand natuurlijk nergens verstand van kan hebben. Hij kan niet onthouden dat ik uit het iets hogere noorden kom. ‘En jij dan, waar was je nou’, schold ik terug, ‘wij waren wél bij de rotonde, wij van de revolutie.’ Francies trad op als mediator en vertelde me dat de Bullebak was aangewezen voor de nachtdienst op de rotonde.
Ik zei ‘courage’ (sterkte) tegen hem en ging naar huis.
Het bleef nog lang heel erg rustig op die dag dat ik hoopte erbij te zijn, bij het begin van een heuse revolutie. Je wilt weleens wat meemaken.
Afgelopen donderdag was in dat opzicht alweer een sof. Het vuur van de revolutie was in ons dorp al gedoofd voor het aangestoken was.
Wat hebben jullie toch een heerlijke manier van schrijven, ik moest weer zo lachen om de beeldvorming in de communicaties daar die ik ervan kreeg
In al zijn onschuldige heftigheid, he?
Dank je wel en ik hoop dat het met jullie goed is !
Warme Hartegroet,
BerryVincenta