Niks hoor, geen sociologisch onderzoek of zoiets, ik weet het gewoon: je bent in een Provençaals dorp geaccepteerd als de locals je te eten vragen. Dat duurt meestal wel even, maar bij ons gaat nu eenmaal alles met de trekschuit en dat bevalt me trouwens prima. Ik hoor weleens over andere buitenlanders die denken dat ze haast moeten maken met integratie of zoiets. Helemaal verkeerd! Dring je vooral niet op, Provençalen zijn van de afdeling kat uit de boom kijken en gelijk hebben ze.
Ik heb er ongeveer een jaar over gedaan voor ik er zo’n beetje bij ging horen in het dorp. Eerst weggezet als weer zo’n toerist, maar toen ik ook ’s winters in het café een glas kwam drinken, had ik iets van nieuwsgierigheid en aftastende toenadering gewekt. ’t Zal wel geholpen hebben dat ik Renée heet en dat ik in het begin steeds uitlegde dat vonk in het Frans étincelle is. Ik werd dan doordringend aangekeken en er werd begripvol geknikt.
Bij de mensen thuis dus. Regel één: je komt vooral niet op tijd. Dat quart d’heure de courtoisie (beleefdheidskwartiertje) is heilig, de ontvangende partij moet de kans en de tijd krijgen voor nog wat nippertjeswerk. Ik ben er nu zo aan gewend dat ik eigenlijk helemaal nergens meer op tijd ben. Wat dan weer gedonder geeft als je met Nederlanders een afspraak hebt.
In de volgende fase vraag je je dorpsgenoten bij jou te eten. Dat kan weleens heerlijk uit de hand lopen. Herinner me die keer dat ik een enorm fornuis had besteld, een gele van het topmerk Godin, dat alleen met behulp van wat stoere spierbundels uit het café naar binnen getild kon worden. Natuurlijk zouden ze een paar dagen later bij me komen eten, met hun vrouwen of de verkering van die dag, erbij. Al gauw iets van twaalf mensen aan tafel die ook wel een slok rosé lustten. Er werd in het Provençaals gezongen, verstond er geen woord van, maar ik snapte even goed wel dat het om chansons met scabreuze toespelingen ging. De echtgenoot nam me in de keuken even apart en vroeg: ‘Woon ik hier ook?’ Hij is de zelfbenoemde voorganger in de parochie van het teruggetrokken bestaan.
Ik heb veel geleerd (en nog meer afgeleerd) van de Provençalen met wie ik op den duur dik bevriend raakte. Goed volk met verstand van lekker eten en drinken. En ik kan hun taal tegenwoordig zo goed volgen dat ik precies weet wat ze zingen. Heel iets anders dan dat ‘potje met vet dat op tafel is gezet’.
