’t Is 35 graden en dus vrijwel aardedonker in huis. Alle luiken dicht, het zal wel vannacht worden voor ik met m’n vertrouwde glaasje rosé op m’n terras zit. Werd gebeld door een collega die over haar tropenrooster begon. Al om een uur of zeven aan de slag, des middags een siësta, en dan ’s avonds het werkzame slotakkoord. Ik heb dat bij een vorige canicule (hittegolf) ook weleens geprobeerd, maar het paste me als een concert van Bach op een hiphopfestival. In het holst van de ochtend ben ik niet aanspreekbaar en nog minder tot enig helder denken in staat. Bevalt me prima hoor, ik slaap zo diep als een doornroosje en een demarrage in de ochtendstond is meer iets voor beklagenswaardige matineuzen.
Toen ik het als eigenwijs kreng testte, zo’n tropenrooster, raakte ik in de war. Wat zal het geweest zijn, een uur of tien, half elf pas, toen ik al verlangend aan het apéro van midi begon te denken. M’n hele systeem naar de gallemiezen, ik vond het niks.
Klagen? Nee, natuurlijk niet. Ik ben een bevoorrechte die – bijna – elke dag in de Provence van haar leventje geniet en ik zou niet weten waar je dat elders even onbeperkt en ongegeneerd kan doen. Ik heb trouwens een hekel aan klagers. Die verdienen een schop onder hun kont.
’s Middag kijk ik nu in het duister volop genietend naar de Tour de France. Weet ik weer heel zeker dat Frankrijk een fantastisch mooi land is en bovendien ben ik een wielerfanaat. Vaak genoeg als sportverslaggever in zo’n auto van de pers midden in de koers gezeten, ik weet het, nostalgie, ik zou het nu niet meer durven. In mijn tijd had je nog niet van die krankjorume snelheden.
En volgende week krijgen we dus Quatorze Juillet, de Franse nationale feestdag en tevens de verjaardag van mijn dochter. Ik roep vaak dat dat geen toeval is, maar ja, in de categorie vrolijke onzin scoor ik heel soms nog overtuigender dan een Toon Hermans. Mijn dochter waagt de oversteek naar het diepe zuiden niet, geen zin in Schiphol-toestanden, en er is haar al vaak genoeg joyeux anniversaire op een Provençaals terras toegezongen.
Toen ik pas in dit dorp woonde, ging het een keertje mis: mijn dochter was er op de 14e, maar het dorpsfeest was al op de 13e gevierd. Iets met de verdeling van de vuurwerkshows, het stadje verderop claimde de 14e, wij als onderbevolkt dorpje werden afgescheept met de 13e.
Ik vond het niet erg, want ik ben een beetje bang voor vuurwerk, ook als het artistiek bedoeld is.
