Zeker in het hoogseizoen mijd ik Saint-Tropez als een godsgelovige het Duivelseiland. Toen ik hier pas verbleef, ben ik er natuurlijk wel een kijkje gaan nemen, door de propaganda-machinerie van het toeristendom als een halvegare misleid, en ik ben er ook weleens terug geweest. Toen ik iemand moest spreken, zo’n kennelijk gevierde aandachttrekker van beroep, die er heus niet toevallig op vakantie was.

Die eerste keer ging ik nog per auto, over een Via Dolorosa voor filehaters als ik. Je had toen nog geen pontje tussen Sainte-Maxime en dat illustere World Trade Center voor namaak en illusie.

Ik wil niet moeilijk doen, nooit eigenlijk, maar aan Saint-Tropez is alles vals. Wat allicht ooit een intiem vissersdorpje was, is bijvoorbeeld helemaal niet ‘ontdekt’ door mevrouw Bardot en haar camera-bediende, de regisseur Roger Vadim. Hij zal er – met de kennis van nu – vast niet blij mee wezen, maar die ‘eer’ komt de schilder en graficus Paul Signac (1863-1935) toe. Hij vond het wel een speciaal plekje en ging er in 1897 wonen in zijn huis La Hune, dat tot een soort ontmoetingsplek voor collega’s als Matisse, Bonnard, Marquet, Camoin en Manquin uitgroeide. Hoezo, St. Trop en die film?

De trouvaille van een mesjokke kermisklant

Op 15 augustus 1944 werd het dorp zwaar gebombardeerd door de Geallieerden die een landing op de Zuid-Franse kust voorbereidden. De panden die nu het aanzicht van het haventje bepalen, zijn feitelijk relatieve nieuwbouw, knap gedaan, daar niet van. Maar in zekere zin is het dus niet echt.

Heb je dat ‘rode’ café, Le Sénéquier aan de haven, waar blijkbaar echt iedereen ‘gezien’ of ‘geselfied’ wil worden. Behalve een opgepompte Naam en een prijslijst die door een AI-programma met de opdracht ‘verdubbeling’ is samengesteld, is het er even spannend als een potje Mens-Erger-Je-Niet. En de al evenzeer door laaienlichters gepromoote Tarte Tropézienne, in 1955 in een moment van vakverdwazing in elkaar geflanst door de plaatselijke banketbakker Alexandre Micka, geldt in gastronomische kring als de trouvaille van een mesjokke kermisklant.

Minstens € 1.500 per persoon

En nu ben ik dus ineens – heel even – vóór Saint-Tropez. Want de valse leugens over ‘iedereen welkom’ zijn door de restaurants daar (of althans een aantal) in een urn verbrande as weggestopt. Geen geld, geen eten, ik kijk wel link uit naar toenmalig Zuid-Afrika te verwijzen, daar was het van een andere, veel ergere orde, maar ik moet toch steeds aan apartheid denken.

In Saint-Trop kun je bij je reservering voor een tafel in een restaurant te horen krijgen: ‘montant minimum par tête’ € 1.500, anders geen boeking. Op de addition staat steeds vaker dat je aanvullende fooi dient in te vullen, dus ook als je helemaal niet tevreden bent over het eten dan wel de bediening. Waag het niet minder dan 15 à 20% te doneren, want dan sta je voortaan als niet-welkome armoezaaier te boek en heeft men liever niet dat je nog een keer komt. Op het Plage de Pampelonne werd op 21 juli, de Belgische nationale feestdag, via zo’n flyer een table premium voor € 100.000 aangeboden. Ik verzin dit niet, en ik vind een pizza à € 25 al knap aan de prijs.

Een exclusieve enclave

Mme Sylvie Sin, de burgemeester van Saint-Tropez, liet weten dat ze tegen exorbitante prijzen en tegen klantenselectie is. Ze is bang dat haar gemeente tot een exclusieve enclave voor de well-to-do verwordt. Van die trieste mensen met een horloge van vele tienduizenden euro’s terwijl je gewoon op de kerkklok kunt zien hoe laat het is. Of anders wel op een polspendule van een D-merk uit de supermarché.

Ik denk dat ik niet gauw nog een keer naar Saint-Tropez ga. Het rook er al nooit goed, en beroving met vork & mes door resto-volk dat in een telmachine veranderd is, laat ik me liever niet overkomen.